142. Beinn a’ Chleibh (916m)
143. Ben Lui (1.130m)

25 mei. Ik sta op de camping in Tyndrum. De Ben Lui staat op het programma met zijn broertje de Beinn a’ Chleibh. Ik ben even klaar met liften dus opteer voor de lange route vanaf de camping die meteen het bos induikt in plaats van eerst liften naar een parkeerplaats in een volgend dal..

Aangezien ik verslingerd ben aan het fantastische boek Beyond Possible dat ik lees, kan ik me pas losrukken na vele bladzijden als alleen de epiloog nog rest maar de spanningsboog in ieder geval even onderbroken is. Rond het middaguur ga ik op pad.

Na het bos volgt een lange vallei – de Glen Cononish – waarbij constant zicht is op de Ben Lui, een imposante kolos aan de einder. Ik passeer een goudmijn – dit kan alleen in Schotland – en er volgen waarschuwingen dat ze met alarmen duidelijk maken als er ondergrondse ontploffingen zijn. Even twijfel ik of de oortjes en muziek uitmoeten, maar ze zullen op zaterdag vast geen Munro Bagger laten ontploffen.

Niet veel later zit een ouder stel in de berm. Hij heeft al zijn Munros gedaan en hij heeft hier net zijn laatste Corbet afgetikt. Ze zitten aan de champagne. Of ik ook een glas wil? Ook dit vind je alleen in Schotland, mensen die vieren dat ze hun bergen hebben gebagd.

Ook ik tik vandaag de laatste berg van mijn Munro Missie af. De keuze is bewust voor deze berg ondat hij de Queen of the Scottish Mountains wordt genoemd. Eerder had ik een lift van een kerel die hem al tien keer heeft gebagd. Dit is een memorabele gigant die een waardige afsluiting biedt. Waarom mijn laatste?

Over Drive
Tijdens extreme uitdagingen als deze is drive, motivatie waar alles op draait. Een groot avontuur begint met de allerbelangrijkste vraag, de WHY-vraag. Waarom doe je de dingen die je doet? Alleen als je antwoord kunt geven op die vraag, trekt het je door moeilijke situaties en tegenslagen heen. Het was de econoom Simon Sinek die het belang van deze vraag expliciet benoemde in de managementliteratuur. Nietzsche beaamt zijn stelling: He who has a why to live can bear almost any how.

Je gaat niet zomaar 282 bergen oprennen, door weer en wind, meestentijds met natte – en bovenal stinkende – voeten die na verloop van tijd uit elkaar vallen. Op moment van schrijven heb ik 19 open schaafwonden aan de voeten, ondanks waterdichte sokken.

Alleen als je kunt beantwoorden waarom je iets wilt of moet doen, waarom het belangrijk voor je is en wat het je gaat brengen in je leven, vind je de kracht en resolutie om door te gaan bij obstakels als natte kleding, wind, regen, stank, kou, blaren en bestuurders die je langs de weg laten staan. Die WHY is voor mij een jeugddroom om Munroist te worden en hij heeft me tot dit punt gebracht.

Vragen die aan de WHY ten grondslag liggen, zijn de WHAT- en de HOW-vraag maar dit zijn niet de sleutelvragen als het gaat om motivatie. Het is goed om je doel heel helder te hebben – de snelste Nederlander die 282 bergen oprent – en de strategie en het plan van uitvoering, hardlopend naar boven en liftend tussen de bergen. Dit zijn echter operationele vragen die je aan de tekentafel kunt invullen. Iedereen kan dat doen. Het vereist veel meer graafwerk om op tafel te krijgen waarom je iets zo graag wilt en alleen jij kunt die vraag beantwoorden.

Net zo goed als alleen jij kunt beantwoorden wanneer iets genoeg is. De hele wereld kan en mag daar iets van vinden, maar jij staat in de arena met je stinkende natte voeten en voegt het woord bij de daad.

Ik vergelijk de WHY met een opgeblazen ballon. De ballon vertegenwoordigt de energie die is samengebald en die jou voortdrijft om een missie tot een goed einde te brengen. Surfers noemen het ‘stoked zijn’.

Toen ik vorig jaar de missie startte, was ik superstoked. De ballon stond helemaal gespannen en ik ging ervoor. Op het moment dat mijn vader ziek werd, werden bergtoppen minder belangrijk. De ballon liep leeg. Sinds ik terug ben in Schotland voor deel II van de missie ben ik niet in staat de ballon weer op sterkte te krijgen.

De tijd is voortgegaan, er zijn nieuwe ontwikkelingen in mijn leven en de drive om mijzelf nog 140 bergen op te krijgen, is er niet meer. De why die me normaal voortdrijft en obstakels laat overwinnen is weg. Ik ben overdag niet bezig met blaren en kou maar met de vraag waarom ik hier ben. Ik moet denken aan mijn werk in een callcenter als student. In het begin was de why sterk en worstelde ik me door telefoontjes. In een later stadium ging ik drie keer per dag een half uur naar het toilet en hing kwijlend met mijn hoofd in de wasbak alleen maar bezig met de vraag waarom ik daar nog was. Zo sterk is het niet maar de vergelijking is helder. Zonder een ijzersterke WHY is 140 bergen oprennen een NOGO.

De laatste klim
Een beklimming van de Ben Lui vanuit het oosten zorgt voor aanschouwing van het meest gevierde kenmerk van de berg, de rotsachtige cirkelvormige kom van Coire Gaothaich. De kom ligt als een ware arena hoog voor me en via de open kant klim ik de kom in die aanvoelt als een gigantische arena met dreigende rotspartijen er omheen.

Ik voel me klein, humble. Eenmaal in de kom een helder en veilig pad maar om de top te bereiken verlaat je het pad en er volgt een steile uitklim van de kom naar een schouder.

Eenmaal op de schouder mag je verder langs de dreigende randen van de kom. Rotspartijen en steile afgronden volgen elkaar op en ik loop de wolken in. Een grijze deken sluit zich als een claustrofobisch gewaad om me heen. Slierten wolk suizen langs mijn hoofd en de wind trekt aan me. Het is net of Schotland nog even alles uit de kast haalt om me te testen.

Deze route is bijzonder verraderlijk in de winter, zelfs tot in april, wanneer het laatste derde deel van de klim vaak extreem koud is. Ook vandaag laat de wind zich gelden en al snel klapt de telefoon eruit en moeten beide powerbanks hun werk doen. Bovendien kan het bij slecht zicht uiterst moeilijk zijn om door de rotsen rond de bovenrand van de Coire Gaothaich te navigeren. Gelukkig heb ik na zoveel bergen een zevende zintuug ontwikkeld voor paadjes.

Als ik op het topplateau kom een kleine cairn. Ik print alles goed in mijn hoofd zodat ik straks het miniscule paadje kan vinden bij de afdaling. Een handeling die erin gesleten is door schade en schande. Wijsheid komt door ervaring. 140 bergen maken wijs.

Ik laat de top links liggen want wil daar eindigen. Eerst daal ik 300 meter af naar een zadel om het broertje mee te pakken, een lagere weinig interessante pukkel. Positief is dat de wolken iets optrekken. Deze tweede top heb ik vrij zicht en als ik door het zadel terugklim naar de Ben Lui laat ook die zich zien, een imposante fucker.

De laatste klim terug naar de top is slopend. Ik moet denken aan mijn boek waarin Nimsdai Purja beschrijft hoe hij in 7 maanden alle 14 achtduizenders beklimt. Deze 300 meter is te overzien in dat licht. Toch heb ik er inmiddels 143 toppen, 90.000 hoogtemeters, 1.700 kilometer, 3 paar schoenen en naar schatting 350 liften opzitten. Het is mooi geweest.

De top vraagt nog wat rotspassages tot ik aankom bij de laatste cairn. Ik jank een paar tranen, een combinatie van ontlading, verdriet, melancholie, herinneringen die de revue passeren maar bovenal euforie. De afgelopen dagen veel nagedacht en tot deze beslissing gekomen. Het is niet de fysieke inspanning om 282 bergen te rennen. Het is de combinatie met liften die deze expeditie complex maakt. Iedere dag de ‘stress’ om van en naar de berg te komen, van en naar je basiskamp te komen, van en naar je depot te komen. Een lineaire expeditie waarbij je van A naar B rent is eenvoudiger dan deze gigantische wildernis met daarin 282 bergen waarin je onder gaat. Mentaal vraagt deze wildernis veel van je, altijd aan staan.

Ik merk dat ik na weer 30  bergen mijn vriendin om me heen wil hebben, mijn vader om me heen wil hebben, aan mijn boeken wil werken en daarmee aan mijn creatieve kant ruimte wil geven met alle voldoening die daarbij komt kijken.

Mooie boeken schrijven voor mijzelf (waarom) die anderen inspireren (waartoe). Enkele schrijfweken in afzondering in de natuur staan hoog op de agenda (hoe).

Het is de reden dat ik veel blogs niet meer heb gepubliceerd. Ik heb ontzettend veel meegemaakt dat ik ga delen in mijn boek Humble, een boek waarin het merendeel nieuwe content zal zijn die niet in de blogs stond. Het boek is bijna af…

Ik wil me ook richten op een documentaire met dronebeelden die bij de lancering van het boek getoond gaat worden evenals een aantal filmpjes voor mijn partners.

Bij deze bedank ik alle mensen en bedrijven die een berg hebben geadopteers en alle grote partners die me gesteund hebben met uitrustingstukken en financiele sypport. Ik kom bij jullie allemaal nog individueel terug.

Ik hoop dat je met plezier dit avontuur gevolgd hebt. Een veel groter avontuur dat een aantal jaar gaat duren staat reeds in de steigers. Later meer.

Bedankt en tot snel.
Jan Fokke