119 Beinn na Lap (935m), dappled hill bij Loch Ossian

Als ik na douchen mijn bed inkruip blijken beide voeten rode vlekken te herbergen. De Salomons die ik al een tijdje heb zijn veel minder degelijk en dus minder bestand tegen het onherbergzame terrein dan de HOKA’s die ik eerder meekreeg. Dit is oprecht pijnlijk en een list is nodig.

Naarstig bestuderen van de kaart doet ons stuiten op Corrour station. Temidden van alle Munros in centraal Schotland ligt de Rannoch More, het grootste heideplateau van Schotland. Het is een immense, weidse, uitgestrekte vlakte die enkel doorkruist wordt door een spoorlijn en honderden poelen. Hoe die spoorlijn temidden van al die bogs en nattigheid voldoende fundering vindt, is mij werkelijk een raadsel. De stoomtrein die hier rijdt is bekend geworden door de Harry Potter- film als de Hogsworth Express. Eerder rende ik bij Glenfinnan waar het bekende viaduct staat dat je in alle Potterfilms terugziet en waardoor daar altijd een immense file van toeristen staat.

Ik vind zelf Corrour station veel interessanter. Het is een stationnetje met één perron, een youth hostal en een restaurantje in het stationsgebouw middenin-het-midden-van-niks. Het stationnetje is bekend geworden uit de film Trainspotting. De drugsverslaafden, waaronder Ewan McGregor, wagen zich één dag buiten de grote stad om hier te gaan wandelen. Een van hen neemt het voortouw en loopt de hei in.
Een ander roept: ‘Now what?’
‘We go for a walk!’
‘Are you serious???’
De rest van de groep gaat zitten op een vlonder en trekt een biertje open. Ze roepen: ‘This is not natural man!’ Waarna ze hem manen zijn relatieproblemen niet op hen af te wentelen middels een wandeling in the middle of nowhere rondom dit afgelegen stationnetje.

https://youtu.be/xtbS_PdA198?feature=shared

Rondom corrour station liggen een drietal Munros die goed aan te lopen zijn omdat het station al op ruim 400 meter ligt. Ziedaar mijn list om mijn geraspte voet te ontzien. Als je hoog start, hoef je minder te klimmen.

Aldus boeken we twee tickets voor de trein van 14.35 en hebben de ochtend om te lezen en schrijven. We verlaten de kamer nadat we de hele rattenbende oogeruimd hebben. Het reorganiseren van je bagage na twee dagen – als de routines duidelijk zijn – brengt nogal een puinbende met zich mee. Vlak voor vertrek spoel ik de resten van een chocoladetrifle door het toilet weg. Er blijven twee klonten chocolade on het toilet ronddobberen, hardnekkige krengen die niet willen wegspoelen. Benieuwd wat het indische schoonmaakpersoneel daarvan denkt. Snel weg hier.

We nemen de intrek in de bar van ons Muthu Ben Dorain hotel. Een balzaal van honderden vierkante meters op de derde verdieping. Er is niemand behalve een barman die luidkeels brult en zingt tot hij merkt dat wij er zijn. Een heerlijke plek om even te lummelen na alle inspanningen van de adgelopen dagen.

Om 13 uur zoeken we de pub op voor een biertje. We nestelen ons in een knusse hoek van deze gezellige pub. Achter de bar een aantal bordjes: ‘No person leaves this place sober’, ‘I am absolutely sure I know nothing’ en mijn favoriet “All abandoned children will be put to work as slaves’.

Om 14 uur slenteren we de bult op naar station Upper Tyndrum. We raken in gesprek met een vitaal, ouder stel. Ze hebben gisteren als vrijwilligers gewerkt bij de Highland Fling. De lopers liepen in korte broek en hadden hitte terwijl zij hier stonden in torrential rains. Ze gaan even een bakkie doen op Corrour station, een tripje down memory lane.

Hij vertelt van twee bevriende jongens die vanaf het station een wandeling maakten door een vallei. Ze passeerden een bothy – een onbemand huisje – met daarbinnen een oude dame. Ze had haar enkel gebroken ergens op een Munro, kroop naar beneden en lag er al drie dagen. De hulpdiensten hadden haar opgegeven omdat ze dachten dat de dame in kwestie nooit de berg afgekomen kon zijn. Het illustreert de leegte waar we naartoe gaan. Corrour station is het oog van the middle of nowhere.

We stappen het treintje in en nadat we de rugzakken hebben gestald stallen we ons staand achter de ramen. Dit wordt een van de mooiste treinritjes die we ooit gaan maken dus we willen er geen meter van missen. Als poedels met ADHD rennen we kwijlend langs de ramen heen en weer.

We rijden via de vallei naar Bridge of Orchy waar de bekende oude stenen brug over de river Orchy ligt. Onderweg steeds links of rechts de West Highland Way waar we een kolonne wandelaars ontwaren waar we ons niet bij willen voegen. Het is een prachtige wandelroute van noord- Glasgow naar bergsportstad Fort wiliam maar hij is te toeristisch geworden en er zijn zoveel mooiere – en bovenal rustigere – alternatieven.

Als we in Bridge of Orchy aankomen hangt een apatische jongen met baard tegen het raam. Naast hem zijn vriendin op witte Allstars. Beide een mammoetrugzak. Als de trein langs het perronnetje rolt, kreunt hij: ‘OMG, they’ve got food!’ Ik vraag: ‘Is it that bad?’ Ze kreunen in koor: ‘Yes!’ Ik vertel dat er een uitstekende pub zit maar ze strompelen al naar de stationsrestauratie. Wat hadden ze dan in die rugzakken van 80 liter?

Na Bridge of Orchy buigt de rails weg van de weg en gaan we de vlakte op. Voor mij nieuw terrein. Het is alsof we Mars binnenrijden. Overal kale, bruine hompen, zilverkleurige poelen, oneindige vergezichten en spectaculaire wolkenluchten. Sanne grijnst van oor tot oor. Als wildernis een plek heeft, is het hier. Terrein met pollen, hompen, bogs en poelen. Hier kun je je nauwelijks verplaatsen. Als je in regen en wind over deze vlakte doolt en niet weet wat je doet, is het snel over. Het is niet voor niets dat soldaten uit meerdere landen hier trainen. Als je dit doorkomt dan kun je je mannetje staan. Berggidsen hier leren dat niet regen maar wind je grootse vijand is. Loop hier een kwartier in volle wind en je bent onderkoeld. Het advies voor het Cairngorms-plateau waar een windsnelheid van 176 mijl per uur is gemeten, is om in geval van wind alleen nog maar met de wind mee te bewegen. Kijk maar waar je uitkomt.

We passeren station Rannoch More, een groene kavel op Mars. Welke kluizenaar trekt zich hier terug? De cobductrice roept iets tegen me in het Schots dat ik niet kan ontrafelen. Later blijkt dat ze roept dat dit de deuren zijn die opengaan. De enige. Deze stationnetjes zijn zo klein dat enkel het midden van de trein aanmeert aan het perron.

In de verte zien we de massieven van Glencoe. Aan de noordkant de Mamores en de Grey Corries. Niet veel later stappen we met tien andere hikers uit op ons stationnetje. Het Corrour station house is een restaurant en klein hotel. Het is een surrealistisch ervaring. Eén wit gebouwtje met werkelijk he-le-maal niets anders. Waarom hier een station? Wat is de geschiedenis? Wat heeft zich hier afgespeeld? Wie werken hier?

Als laatsten verlaten we trein en perron. Aan de andere kant van het spoor ontwaren we de houten vlonder in de hei die figureert in de film Trainspotting, waarop Ewan en zijn maten neerzegen en weigerden te gaan wandelen onder het motto dat het not natural was. Met dat laatste stemmen we in. Niet eerder waren we in zo’n ruige leegte.

De laatste meters in de trein was ik emotioneel en zaten de tramen even hoog. Het besef wat ik met mijn bergen aan het doen ben. En vooral waar. Dit land is zo onwaarschijnlijk ruig. Om dan in je eentje, zonder supportteam, liftend je door het land te verplaatsen en alle solitaire toppen aan te vallen in weer en wind. Ik besef me nu pas de omvang van mijn uitdaging. David en Goliath, een Sissyphus-uitdaging. Toen ik hier vorig jaar was, was ik vaak uitgeput. Het is de constante druk van de verantwoordelijkheid om net minimale bepakking omhoog te gaan, je te kunnen redden in alle weeromstandigheden, plaatsbepalen en navigeren en de verplaatsing tussen bergen en gebieden. Steeds als een vriend me bezocht, of zoals nu Sanne, even de teugels laten vieren en achter die ander aanlopen. Even geen beslissingen hoeven nemen en niet de druk van de verantwoording. De binnenlanden van Schotland zijn oprechte wikdernis en het os zo eenvoudig om hier in de problemen te raken. Een aantal mensen is om me heen omgekomen, soms op dezelfde berg waar ik aan het rennen was.

Maar dit is geen aanklacht of bangmakerij. Tegelijkertijd ervaar je hier in de leegte een onaardse schoonheid.

Niet veel later lopen we weg van het stationsgebouwtje via een jeeptrack naar Loch Ossian waaraan een piepkleine youth hostel ligt. Het is dood- en doodstil. Voor ons het meer dat als een zilveren plakkaat tussen bruingele bergen is ingeklemd. Op de oevers donkergroene sparren. Hagelwitte wolkpartijen tegem een felblauwe hemel. Is dit Alaska? Is dit Canada? Is dit Nieuw Zeeland? Links van ons de Bein Na Lap die we vanmiddag nog willen aanvallen, een prachtige kam die parallel aan het meer loopt.

Voor de herberg een afslag naar links om een jeeptrack te volgen die ons langs de oever van het meer leidt. Een vage kerel kont ons tegemoet. Een ietwat warrig overkomen, vrijwel lege rugzak en ietwat schichtig. We groeten vriendelijk en lopen snel door. We zouden hem nog gaan tegenkomen.

Twee kilometer verder ontwaren we een  landtong die het meer inloopt. Prachtige sparren met daartussen een klein paadje. We volgen het in de zoektocht naar een idyllische wildkampeerplaats. Die vinden we. Rechts een kleine baai met strandje… maar een kerel staat net zijn tent op te zetten, de lul! Ik doop hem om tot onze masturberende nudist-camper. Niet sympathiek maar hij heeft ons plekje. Gelukkig vinden we 30 meter verder op de punt van de tong een kommetje tussen de bomen waarin we onze tent kunnen planten. Achteraf misschien wel beter want niet de waterkou die hij op het strand vast ervaart.

Het weer betrekt en het miezert. Wat te doen? Het is 16.45. Toch maar de rugzakken verstoppen en onze berg nog aanvallen. Er staat volgens het boekje drie tot vijf uur voor dus dat moet voor donker kunnen. De zon gaat negen uur onder.

In straf tempo marcheren we de weg terug naar het begin van het meer. Ter hoogte van de youth hostal gaat een paadje omhoog. Het boek zegt faint en boggy dus dat belooft wat. Toch is het overal vele malen droger dan vorig jaar. Via grasland werken we ons tegen de flank omhoog naar de graat. Het boekje zegt tevens dat de klim featureless is maar de uitzichten spectaculair. Wij beamen dat.

Met elke meter die we hoger komen, wordt het landachap onder ons buitenaardser. We kijken uit op een maanlandaschap met kraters vol water. Megalomane kommen uutgesleten door gletsjers en werkelijk o-ve-ral bergen, toppen, kammen en graatjes. Spectaculair zijn enkele toppen die in sneeuw gehuld zijn. Het lijkt of golven van wit op ons toestromen.

Eenmaal op de graat schieten we in het avondlicht diverse shots voor de documentaire die ik wil maken. Ik ren af en aan met op de achtergrond een kartelrand van toppen als panorama. Als je niet anders wist, zou je denken dat het droneshots zijn. Gelukkig heeft Sanne hier oog voor en ze dirigeert me zodat we haar lijstje van gewenste shots hebben.

De top is een massieve ronde homp met een stenen muurtje waarachter je kan schuilen. De Beinn na Lap, het is onze top. Het is al met al een van de meest spectaculaire of in ieder geval magische dagen die ik ooit meemaakte qua wildernis. Ik zou geen plek weten met eenzelfde aanblik en stilte. Als uiteindelijk de zon zakt en het avondlicht valt, is dat de kers op de taart. Onze schaduwen worden langer en lopen links van ons mee over de geelgekleurde graspollen.

Euforische lopen we terug over de weg. In drie uurtjes zijn we heen en weer geweest en hebben de meest fantastische filmshots gemaakt. Een onvergetelijke dag die eindigt met het opzetten van de tent en het koken van een maaltje op de brander naast onze nudist.

Met een warme prak van Xfood.nl genieten we van het laatste avondlicht en kruipen diep in onze mummies om over deze bijzondere dag te dromen. Helaas weinig slaap voor mij, mijn matje is lek en op 450 meter hoogte is de grond koud. Morgen weer een dag. Hoop dat ik een matje tref op mijn pad.