Schrijven. Het is net als hardlopen een rode draad in het leven. Hardlopen geeft me fysieke ontspanning en geestelijk kan ik wegdwalen naar een parallell universum. Was het niet Kierkegaard die stelde dat er geen probleem zo groot is dat je ervan kan wegwandelen. Voor mij is het rennen. Of schrijven.

Schrijven heeft misschien wel hetzelfde effect. Ik mag me onderdompelen in de wereld van letters en mooie passages. Een puzzel waarbij stukjes op z’n plek vallen en je een onaardse voldoening ervaart als het lukt.

Tegelijk kan het een allesverslindende ziekte zijn die je volledig beheerst. Ik MOET sommige dingen aan het papier toevertrouwen om te duiden, zo niet doet dat bijna fysiek pijn. Ik snap schilders die een oor afsnijden. Schrijven maakt gek. Of misschien was ik het al…

In die staat van zijn schreef ik vanuit mijn hart een artikel over de rol van hardlopen in mijn bestaan als rode draad en ultieme manier van vertragen. Het was bestemd voor Mysticale Miles, het mooiste tijdschrift over hardlopen dat zich op prachtige wijze in de markt zet. Het is ‘branding’ tot de hoogste macht. Dat kan ook niet anders als je een voormalig Olympisch atleet aan het roer hebt die een ‘wolfpack’ aanstuurt.

Ik zou een artikel schrijven over mijn Munro Missie in Schotland. De hoofdredacteur vroeg me expliciet niet om een dagboekverslag maar een spirituele reis van aaneengeschakelde natuur en bergen in mist. Misschien wel niet eens fysieke bergen als wel de reis van de ziel. Byron schrijft het treffend: ‘Voor mij zijn hoge bergen een gevoel.’ Ze zijn de fysieke belichaming van je emoties en roepen die op hun beurt op als je ze onder je voeten door laat glijden. Een berg is een emotionele piek. Of dal.

Aldus schreef ik een bijdrage. Jammer dat het niet werd opgepakt. Na twee mails zou de hoofdedacteur me bellen. Dat werd een week uitgesteld. Van uitstel komt afstel.

Misschien is het de tijdgeest. Met mijn vriendin organiseer ik een kleine borrel voor vertrek naar Schotland. Zelfs mijn beste vrienden lezen de app met uitnodiging aldus de twee verraderlijke blauwe vinkjes en laten niks meer horen. De race van het leven verhindert ons enthousiast te reageren op gepassioneerde initiatieven. Ik hou er niet van vilain te zijn, zeker niet richting een prachtig magazine. Als het artikel slecht is, is dat oke, maar zelfs daar heb ik geen reactie op.

Afijn, de spinsels die door je hoofd gaan als je op expeditie gaat naar Lapland. Schijftijd op onpersoonlijke vliegvelden die een bubbel bieden met net genoeg en niet teveel afleiding. Schrijven is de kunst de juiste context te vinden.

Tijdens dit proces is mensen kijken zo vermaeckelijk. Ik kan glimlachen om stelletjes-van-een-zekere-leeftijd. Zij heeft een fris, opgeschoren (bloempot)kapsel, om comedian Ronald Goedemondt te citeren. Ze is een onzeker angstwezen. Ze conpenseert dat door HEM alles te laten doen en… hem dan af te bekken. Met haar stichtelijke kop – en dito toontje: ‘Schat we moeten DAARheen!’ En als hij in het Frans het woord voert hem uitfoeteren omdat zijn uitspraak incorrect is. Aandoenlijk.

Ik kees in het Volkskrant Magazine 9 maart) een interview met Connie Palmen. Ze stelt mooi dat houden van niet zozeer met perfectie te maken heeft. Het echte houden van zit in het zien van de worstelingen en struikelingen van die ander en juist daar uit zich houden van. Als columnist houd ik van al die imperfecte mensen. Ze bieden me schrijfstof en pennenvruchten.

Zittend bij de gate open ik het verjaardagcadeau dat ik van vriendin heb meegekregen. Het is het (lang)verwachte boek ‘Wit/ Blanc’ van de Franse avonturier Sylvain Tesson. Je kon voorinschrijven op deze uitgave.

Verslaafd aan deze begaafde schrijver die raakt met elke zin. Na lezing van de eerste regels van het voorwoord ben ik verkocht en ik roep hem uit tot beste schrijver van het Europese vasteland. En de eilanden. En de rest van de wereld. Ik wil zo schrijven als Sylvain Tesson. Elke zin wringt zich een weg in je psyche zoals een visser een vis binnenhengelt. Tesson is een genie.

Eerder schreef hij ‘Zes maanden in de Siberische wouden’, zijn magnus opum. Hij trakteerde zichzelf voor zijn 40e verjaardag op een halfjaar in een blokhut in Siberie aan het Bajkalmeer. Tesson sluit zich op met Wodka, boeken en muziek en installeert zich achter het raam van zijn blokhut waarna hij het leven voorbij ziet trekken in de seizoenen. Vanuit deze eenzame opsluiting schrijft hij zinnen die je doen rillen.

Een aantal jaren later treft het noodlot hem. Hij wil nog wel eens een hoog gebouw beklimmen – illegaal en wel of niet beneveld – zoals de Notre Dame in Parijs en lazert acht meter naar beneden waarbij hij veel botten breekt, rug en schedel, zo niet alles.

De artsen schrijven maanden fysiotherapie en revalidatie voor. Dat past Tesson niet dus loopt hij via de draaideuren het ziekenhuis uit en trekt als pelgrim door zijn geboorteland wat leidt tot weer een fenomenaal boek ‘Ongebaande Paden’.

Nu is ‘Wit’ uit. Tussen 2017 en 2020 trekt Tesson met vriend en berggids Daniel du Lac steeds aan het einde van de winter enkele weken op ski’s de Alpen over van Menton naar Triest, een tocht van 1.600 kilometer en 60.000 hoogtemeters. Het is echter eerder een innerlijke reis. Ik houd – in anticipatie – mijn sneller kloppende hart vast.

Het voorwoord trekt je meteen met je neus tussen de covers met passages als:
Het wit heeft zo zijn geheimen. Sneeuw legt de gedachten van de hemel aan de aarde op. Maar de kadaverkleurige mist beneemt je de lust op verkenning te gaan.
In de sneeuw schakelt de schittering het bewustzijn uit.
Die ochtend wist ik het nog niet, maar wat we zouden gaan doen, was niet een massief doorkruisen, maar opgaan in een substantie.
Elders is een mooier woord dan morgen.

Met rode oortjes verslind ik de pagina’s al voor ik aan mijn eerste vlucht naar Helsinki begin. Het Finse taaltje helpt om een leescocon te creëren.  Fins is geen taal maar magische brabbel uit Narnia. Ondanks mijn taalgevoel is er niets van te bakken. Geen afleiding dus en lezen of je leven ervan afhangt. Als ik mijn tweede vlucht eindig, is ook ‘Wit’ al ten einde. 250 pagina’s in vliegtuigvaart er doorheen geraffeld. Wat een fenomenaal boek. U hoort van mij hoe het was… Spoedig.