15 juli. Dag 105. 92 done. 190 togo.

Gisteren vastgelopen met liften, dat gaan we vandaag anders doen. De dag begint met spectaculaire luchten. Indrukwekkende wolken hangen boven de omringende bergen en de zon knalt er op sommige plekken met felle stralen doorheen. Ik vind een grote steen die ik als zetel installeer en zo maak ik een fijne plek om ontbijt te maken en te lezen. Met de rug tegen het receptiegebouw drink ik koppen koffie en lees.

Niet veel later begint de zoveelste bui. Ik maak me klein en continueer mijn ritueel onder mijn felgekleurde paraplu. Ik pak straks wel op als het droog is. Maar dan ken je de kampmanager van deze camping niet. Hij waarschuwt me dat het bijna 12 uur is. Ik glimlach vriendelijk en leg uit dat ik de bui even laat passeren. De man verdwijnt uit zicht met zijn golfkarretje en meteen duikt een oude man op die het blijkbaar ook met hem aan de stok had. ‘Die heeft nog in een gevangenenkamp gediend!’, waarschuwt hij. Zodra de bui over is, pak ik op.

Ik wandel door het dorp, groet Marjorie en Bill in de boekwinkel en stel me net na het dorp op. Een bijzonder dikke SUV stopt met een gedistingeerde man achter het stuur. ‘Dit is geen goede plek’, merkt hij op en hij zal me over de brug brengen naar het begin van de ‘Snowroad’. Ik pareer dat het toch wel een goede plek is aangezien hij de eerste auto is en me meeneemt. Het vindt geen gehoor.

The Snow Roads Scenic Route is een route van 90 mijl van Blairgowrie naar Grantown-on-Spey over de hoogste weg van de UK door de prachtige landschappen van de oostelijke Cairngorms. Ik rijd vandaag een deel van deze route en dat is geen straf.

Ik sta nog maar even als de derde auto stopt. Ik steek mijn hoofd door het raam van het voorportier en word enthousiast ontvangen: ‘Ik ken jou! Weet je nog van die self8e met de hond!’ Ik brul enthousiast van ja, maar heb werkelijk geen idee. Dit jonge stel gaat een dagje Aberdeen doen en ik mag mee.

Vijf minuten later toont zij me een selfie van mijn Instagram met een immense kwijlende hond naast me. Toen Marcel en Erik hier waren rende ik ergens vooruit en tikte een topje aan waar ik deze dame trof met een een vriendin en haar hond. Dat is meer dan een maand geleden.

Ik houd van synchronie en serendipiteit. Het gekke van deze ontmoeting is dat HIJ me herkent en wil meenemen. Ze heeft hem een maand geleden de foto laten zien en op basis daarvan herkent hij me als de rennende Hollander. Onmogelijk, en dus zo leuk.

We kletsen honderduit terwijl hij met het grootste gemak en met hoge snelheid over de smalle bergweggetjes raast. Marjorie had me gewaarschuwd dat deze wegen gevaarlijk zijn maar ik zit met de beste chauffeur.

Zij vertelt dat de royal family hier al jaren graag komt omdat ze hier in relatieve rust van hun privacy kunnen genieten op het Balmoral Estate. Het waren de overgrootouders van Koningin Elizabeth, die de familietraditie startten om de zomers door te brengen hier in Aberdeenshire toen ze het Balmoral Estate kochten in 1852. Sindsdien heet het hier Royal Deeside en dat trekt ieder jaar duizenden bezoekers.

Konong Charles III komt hier net zo graag als zijn moeder en bezocht Ballater na de vreselijke Storm Frank in 2015.

De tijd en de mijlen schieten onder ons door en voor ik het weet, sta ik enthousiast zwaaiend op een kruising in the middle of nowhere afscheid te nemen. Zij gaan rechtdoor, ik rechtsaf naar Ballater waar ik de Mount Keen ga beklimmen.

Ik wandel een bruggetje over en steek meteen daarna weer de duim op. Dit is een smal en rustig landweggetje met weinig verkeer. Voor de derde keer in korte tijd zie ik een hert met haar jong rustig grazen vlak voor mijn neus. Liften Op de meest verlaten plekken brengt je in contact met het wild.

Meerdere auto’s passeren als er eentje terugkomt en draait op de brug. Het zijn Duncan en Frances, een heerlijk stel. Ze moesten verderop eerst even de auto herschikken en de rommel wegruimen zodat ik erbij zou passen. Wat volgt is een heerlijke rit. Zij heeft al een jaar last van de rug van een onverwachte ruk van de hond. Dit is voor het eerst in weken dat ze met haar man een dagje Ballater doet en ze vindt het heerlijk om weer onder de mensen te zijn. Ze vertellen hoe ze een prachtig klimaatneutraal huis hebben proberen te bouwen. Halverwege de rit nemen ze me mee naar een prachtige koffietentje en trakteren ze me op een bak koffie, een role en een geweldig stuk kokosgebak toe.

Frances heeft alternatieve architectuur bestudeerd, zeg maar de cirkels van stenen achtergelaten door Romeinen en druïden en heeft veel interesse in aardlijnen, mythes en de energie van het landschap. Ze gebruikt die inspiratie voor de prachtige schilderijen die ze maakt. Ik ben meteen verkocht als ze haar werk laat zien, kleurrijke sprookjesbossen en magische landschappen met heel veel kleur. Vooral de symboliek, de tekens en de oude wijsheid erachter vind ik mooi.

Na afloop van deze missie wil ik de 282 bergen verwerken in een tatoeage die symbool staat voor Schotland en alles dat ik tegenkwam op mijn pad. Een dag later bestudeer ik via Facebook al haar werken en geef haar twee leestips: A guide to healing the earth waarin Indianen hun wijsheid over de natuur delen en Magical Mountains over geesten en energie in de Hooglanden.

In Ballater zetten ze me eruit en wandelen het dorp in. Ik slenter meteen naar de boekwinkel die ze me hebben aanbevolen. Het is een verschrikkelijke winkel, kasten en kasten met boeken die ik allemaal wil lezen. Meters met boeken over de Schotse Hooglanden, meters met klim- en reisboeken, ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen.

Ik eindig mijn rondje bij de supermarkt waar ik een trifle haal als ontbijt morgen en een pak jus. De vriendin van mijn vader is binnenkort jarig en in een spontane bui besluit ik haar een leuk boek te sturen van een inspirerende fietser die films maakt. Dat is geen handige zet.

Ik duw het boek in een enveloppe, zet het adres erop met mijn hanepoten en meld me bij de kassa waar ze de post doen in de Coop. Let the games begin…

De vriendelijke medewerker merkt op dat ik een douaneformulier moet invullen. Het is heel klein en vereist nog meer kliederen van mijn kant. In Holland geen probleem, met postcode en huisnummer kom je er wel. Hier niet. Hij MOET alles in zijn systeempje zetten. Of ik alles in hoofdletters op een groot papier wil herhalen. Als hij het heeft ingevoerd om een sticker met barcode te printen voor op het pakket is de rol op. Hij vervangt hem. Dan is de inkt op. Hij vervangt de inkt. Dan wil hij graag mijn adres. Ik merk op dat ik dat niet heb. Ik heb geen camping, geen hotel en dus mijn postadres in Nederland ingevuld dat hetzelfde adres is waar dit pakket heen gaat. Dat kan het systeem niet aan. Er moet een adres in de UK op het pakket. Ik suggereer dat hij het adres van deze Coop neemt. Hij schudt zijn hoofd maar doet het wel. Dan moet ik zo nauwkeurig mogelijk de waarde van het pakket geven. Dat is twee pond. Hij vult het in. Verzendkosten 9,75. Inmiddels ben ik een half uur met hem in de weer en staan er zonder gekkigheid 40 mensen grommend en hoofdschuddend in de rij.

Vriendelijk lachend nemen we afscheid van elkaar na deze ingewikkelde procedure. Ik constateer dat we het elkaar in het verzenden van een boekje van twee pond al zo ingewikkeld maken dat wij het klimaat niet gaan redden. Teveel papierwerk.

Ik slenter naar de camping. Die is uiteraard vol. Ook al is hij leeg. De gemeente staat maar een bepaald aantal mensen toe zodat de toiletblokken niet overbelast worden. Er staan veel campers maar niet superveel en de twee tentvelden zijn eigenlijk leeg. Alleen omdat ik lopend ben gekomen en 16 mijl naar de volgende camping wel wat veel van het goede is, mag ik één nachtje mijn tent opzetten. Ik heb het hele tentveld voor mijzelf. Je reinste waanzin.

Het regent weer dus ik duik er vroeg in. Morgen is het plan om de afgelegen Mount Keen hier aan te vallen, een eenzame berg in het zuidoosten van de Cairngorms en dan in de middag naar het verderop gelegen skigebied te liften om er nog een paar aan te tikken. Een mooi plan…