14 juli. Dag 105. 92 done. 190 togo.

Na de zesde ochtend regen en onbestemd weer ben ik er klaar mee. Ik wil één grote dag maken in de Cairngorms met 12 toppen en 62 kilometer. Dan moet het weer een beetje meezitten. Dat zit het niet. Ik moet hier nu even niet zijn. Ik lift weg en ga eerst andere plukjes doen die minder uitdagend zijn. Ik ben door de regen en het wispelturige weer ingekakt en moet de regie terug pakken. Ik lift om de Cairngorms heen naar de afgelegen Mount Keen.

Ik steek de duim op op de camping en heb al voordat we de receptie passeren beet. Een familie gaat de Ben Macdui beklimmen. Het is 12.30 uur, dan ben je rijkelijk laat. Ik kan mee naar Aviemore maar moet wel persen. Ik eindig naast zoon Steve op de smalle achterbank van de campervan met de rugzak op schoot, een mountainbike in mijn edele delen temidden van duffels en rugzakken. Gezellig is het.

In Aviemore pak ik een barber mee. Ik heb een grijswitte baard, dan tenminste een nette kale kop. Het helpt niet echt. Aan het einde van het dorp lift ik lang. Uiteindelijk stopt Anie, een lieve dame. Ze ging iets afgeven bij een vriendin en als ik er daarna nog zou staan, ging ze me meenemen. Ik stond er nog.

Annie is vroeger skileraar geweest, heeft de Annapurna Circuit gedaan en is op het Everest Basecamp geweest. Ze heeft dochters in Nieuw Zeeland. Ze vertelt dat ze ooit een klimtocht maakte in de winter op de Ben Macdui met wat kerels die minder toegerust waren. Eentje moest plassen en gilde. Twee maten ging kijken en hij bleek bevriezingsverschijnselen aan zijn mannelijke onderdelen te hebben. Toen was het niet om te lachen, nu liggen we samen dubbel. Ze is een ware avontuur en rijdt een stukje voor me om. Na Grantown on Spey zet ze me af op een prima liftplek.

Des te verwonderlijker dat ik twee uur lang niet wordt meegenomen. Ik heb een felrood truitje aan, een netjes geschoren kop en ze rijden relatief rustig bergop dus we kunnen oogcontact maken. Niets helpt. Ik heb zin om midden op de weg te gaan liggen.

De meeste auto’s worden bemand door stichtelijke-stellen-van-een-zekere-leeftijd. Ze hebben uitgestreken smoelwerken, hoe hard ik ook lach. Ik zie ze nog net niet de neus ophalen. Vermoeiend zijn de mensen die hun duim terug opsteken en gekke bekken trekken. Er is hier nul infrastructuur, geen treinen en nauwelijks bussen, neem me mee, of niet, maar ga niet de aap uithangen. Ik blijf lachen.

Na twee uur ben ik er wel klaar mee. Sommige dagen lukt het gewoon niet al gebeurt dat maar zelden. Ik slenter terug, de brug over waar de river Spey onderdoor stroomt. Hij is hier, verder richting kust, een stuk breder dan waar ik eerder SUPtte.

Ik loop nog een mijl en kom in Grantown on Spey. Het is een statig dorp met prachtige villa’s van natuursteen. In de hoofdstraat een allerlieflijkst boekwinkeltje. Het wordt gerund door Bill en Marjorie die 54 jaar getrouwd zijn. Ik wil de winkel kopen en dat mag van Marjorie. Ze wil meer reizen met haar man en vindt het geweldig dat ik hier op avontuur ben. Ze vertelt dat het door de Brexit moeilijk is te overleven. De stookkosten voor de winkel zijn van 265 naar 750 pond gestegen. Daar moet je heel wat boeken voor wegzetten. Gelukkig draagt het hele dorp dit heerlijke stel een warm hart toe.

Ik ga honderd meter verder een biertje drinken in de beste pub van het dorp, de Claymore Bar. Ik ben een ietwat grumpy na twee uur uitgestreken smoelwerken en apenkoppen kijken. Dat gaat er met een pintje van 3.90 pond wel af. Ik merk op dat dit het goedkoopste biertje ooit is hier in Schotland waarna ik direct in gesprek ben met een aimabele oudere kerel. Hij vertelt over zijn skiavonturen op de Haute Route tussen Chaminix en Zermat. Als snel ben ik door hem bekend met de incrowd en het lange liften verdwijnt naar de achtergrond.

Ik slenter door en zet de tent op het Grantown on Spey Caravan Park. Ik krijg een prachtig plekje achter de receptie waar het gras niet om te soppen is. De powerbank mag een nachtje laden bij de receptie. Tijd voor een filmpje op Netflix.