7 juli. Dag 98. 88 done. 194 togo.

Kate vertrekt vandaag en moet weer aan het werk. We pakken de tent in en ik herpak mijn rugzak. Ze zet me af in Kingussie bij de bushalte waar ik eerder heb gelift, waarna zij via de A9 naar het zuiden kan, terug naar het Lake District.

Ik wandel naar Manouk. Ik kwam haar tegen toen ze een groep dames aan het gidsen was op de befaamde Munro’s bij Glencoe. Trailmattie Christian en ik denderen haar voorbij in volle galop, maar toch wist ik een praatje met haar te maken en gegevens uit te wisselen. Misschien om een dag samen te gaan klimmen.

Inmiddels is Manouk met haar huis mijn basiskamp in Schotland en mijn voedselvoorraad is door eerdere basiskamphouder Kevin hier naartoe gestuurd. Bovendien mag ik van de logeerkamer gebruik maken als dat zo uitkomt.

We hebben om 9.30 uur afgesproken voor een kop koffie zodat ik een flinke voedselvoorraad in mijn rugtas kan stouwen. Ik betreed een fijn huisje dat van voor naar achteren is volgestouwd met topografische kaarten, sportkleding, bergschoenen en prachtige foto’s van de Highlands aan de muur. Note to self: ik ben bij likeminded people.

Ik ken Manouk slechts van twee minuten kletsen op de berg maar het voelt als thuiskomen en na een paar minuten delen we verhalen bij een kop walmende koffie. En nog een. En nog een.

Manouk leidt me naar de schuur waar mijn doos met voeding staat. Ook puilt diezelfde schuur uit van alle mogelijke racefietsen, mountainbikes, bergschoenen en ander buitensportspul. Dit is een gearhonk waar Kilian Jornet de vingers bij zou aflikken.

Ik ben blij weer herenigd te zijn met mijn voeding. Een doos met resterende maaltijden en ontbijtjes van Expedition Foods die ik via Derek-Jan van Xfood.nl heb ontvangen. Ook vind ik het resterende deel van mijn sportrepen en energy shots van BYE! Nutrition. Ik baad me in voeding.

Manouk moet vanmiddag op en neer naar Inverness om een gravelbike op te pikken. Ik rijd met haar mee en na afloop zal ze me afzetten op de camping waar ik vanochtend vertrok. Ze gaat zelf met haar vriend hiken op Skye dit weekend.

Wat volgt is een heerlijke rit in haar campervan. Het dashboard puilt uit van de topografische kaarten. Ik moet erom lachen en kan het niet laten een foto te maken.

Manouk is eind twintig en woont nu zes jaar in Schotland. Ze kent alle ultraraces met Munro’s die ik moet lopen. Zelf loopt ze sterk en niet onverdienstelijk. Daarnaast kent ze de Cairngorms op haar duimpje. Ze stuurt me vijf efficiënte routes om alle toppen hier in een zo kort mogelijk tijdsbestek af te tikken. Een zware tocht van 61 kilometer met maar liefst twaalf Munro’s.

Voorheen werkte ze voor de The Cairngorms Raindeer Center net als haar vriend en weet dus exact waar de rendieren zitten. Ze vraagt me of ik het boek van Jan Knippenberg ken, ‘De mens als duurloper’. Dat is bij mij vragen naar de bekende weg. Ze vertelt dat Knippenberg de oprichter van de Cairngorms Raindeer Herd inspireerde met zijn ultraruns waarna de beste man zelf ook aan de bak ging. Nog steeds hebben veel rendierhoeders iets met ultralopen en klaarblijkelijk is er nog steeds contact met de zoon van knippenberg die op zijn beurt achter het rondje Texel zit dat ik al eens liep.

Manouk vertelt dat ze het hier steeds over het rondje Texel hadden met een X. Haar bijdrage aan de geschiedenis is dat ze de Schotten heeft geleerd dat het toch echt Texel is met SS. Knippenberg heeft klaarblijkelijk jarenlang het record gehad op de Lairig Ghru, een vallei die de Cairngorms doorsnijdt. De race kent een begin- en een eindpunt en verder zoek je het zelf maar uit. Hetvrecord is inmiddels lang en breed verbroken. Zijn route werd genoemd in het Trailrunner Magazine in november 1973 (zie bijlage).

Ik houd van deze verhalen die me steeds aan de hand worden gedaan door liftgevers en locals. Ik hang aan hun lippen, zo ook nu weer.

Manouk vertelt dat ze geïnspireerd wordt door Rosie Swale-Pope (2 Oktober 1946). Ze is een Britse schrijfster, avonturier en uktraloper. Ze rende in vijf jaar de wereld rond met een handkar en haalde 250.000 pond op voor weeskinderen in Rusland en prostaatkanker gezien het overlijden van haar partner. Ook trok ze in haar eentje 4.800 kilometer te paard door Chili en zeilde de wereld rond in een kleine zeilboot.

Swale schreef een boek over haar hardlooptocht getiteld ‘Just a Little Run Around the World: 5 Years, 3 Packs of Wolves and 53 Pairs of Shoes. Lees meer: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Rosie_Swale-Pope

Het mooie aan Manouk vind ik dat ze vervolgens zelf een handkar regelde en in twee weken 500 kilometers van haar huis in Schotland naar haar ouderlijk huis in Nederland rende. Doe het maar eens! Feit is dat ze overloopt van heerlijke verhalen. Als je buiten de comfortzone gaat en een beetje gek doet, maak je herinneringen. Het is niet zo gek dat wij op die berg in Glencoe, in de regen, slechts twee minuten nodig hadden om aan elkaar te blijven plakken. Ik houd van eigenzinnige individuen met een verhaal. Hoeveel mensen ken jij die met een karretje door de wildernis renden in de voetsporen van hun helden?

Ik memoreer aan die ene keer dat ik op mijn hardlooptocht naar Santiago geen slaapplek kon vinden. Pas om 23 uur in de avond vond ik een tochtige bushalte aan de rand van een dorp aan een te drukke weg. Niet veel later stopte een truck om een flitslicht voor MIJN bushalte te plaatsen omdat een dag later werkzaamheden begonnen. De enige bushalte in Europa waar een pelgrim ligt, krijgt een flitslicht.

Manouk vertelt dat ze tijdens haar 500 kilometer dacht een rustig plekje naast het spoor te hebben gevonden met haar tent. Als ze eenmaal warm en knus in haar slaapzak ligt, blijkt ze in het donker precies bij een spoorwegovergang te zijn gaan staan. Om het half uur klinken de bellen en slapen is een illusie maar het verplaatsen van de tent in de regen ook. Zo hebben we veel herkenning over en weer.

Aldus halen we in Inverness haar gravelbike en koop ik een goede waterdichte kaart van de Cairngorms. Het weer is wispelturig, onvoorspelbaar en uitdagend. Dit gebied is zo groot dat ik er alleen in durf met een daadwerkelijke kaart van het gebied in plaats van mijn kleine kaartjes die ik uit mijn gidsje scheur.

De rest van de middag gebruik ik om alle Munro’s op de kaart te omcirkelen evenals schuilhutten. Manouk heeft me suggesties gedaan voor ideale routes doe zoveel mogelijk Munro’s aandoen. De hele middag bestudeer ik de kaart op zoek naar betere lijnen maar die zijn er simpelweg niet. Ze weet dondersgoed waarover ze het heeft. Het blijft een heerlijke zoektocht om tweedimensionale kaarten te bestuderen en je het driedimensionale landschap in te beelden. Het is steeds weer de ontdekking in hoeverre dat gelukt is
Nu moet het alleen meezitten qua weer. Sinds ik terugben is het weer onrustig, wispelturig, ja zelfs spannend. Er is geen peil op te trekken. Ook moet ik er weer even inkomen. Mijn ritme hervinden.

Een van de laatste dingen die Manouk tegen me zegt, is dat ook zij voetstappen hoorde op BenMacdui. Toen ik 27 maart deze kant uit vloog vertelde mijn buurvrouw Mary in het vliegtuig me over the haunted mountain Ben Macdui. Inmiddels las ik het ook terug in een boek. Veel klimmers horen voetstappen achter zich van een oude, grijze man. Manouk dus ook. Zelf verklaart ze het als echo. We gaan het zien…