6 juli. Dag 97. 88 done. 194 togo.

Vandaag is SUP-dag. Een soort side-step avontuur en we hebben er beide veel zin in. We rijden van Newtonmore naar Kingussie waar we de SUP-boards gaan achterlaten bij het water. Dan rijden we naar Kincraig en liften terug stroomopwaarts om dan naar de auto te peddelen.

Eerst komt de logistiek-complexe uitdaging om uit een auto die al dagen een muf materiaalhok vormt, te vinden wat we zoeken. Kate trekt resoluut de hele auto leeg en begint met herinrichten. Het lijkt wel een uitdragerij zo in de berm van de weg. Ik sta erbij en kijk er een beetje naar. Ik heb alleen een rugzakje van 35 liter en ik houd van nature mijn spullen bij elkaar. Dat is zo gegroeid door jarenlang uit een rugzak leven. Keep your shit together.

Ik mag de zware taak op mij nemen om de boards tot 15,8 bar op te pompen. Het zweet lekt me uit alle poriën als ik klaar ben met deze inspannende taak. Kate heeft een drybag gefabriceerd met peddels, lunch en andere benodigdheden. We planten boards en drybag uit het zicht onder de brug. Dat zal wel goed komen.

Vol goede moed rijden we naar Kincraig. Er is maar één parkeerplaats, maar dat is een privé parking van het lokale kerkje. Duidelijk is dat alle auto’s niet hier staan vanuit religieuze maar sportieve overwegingen. Toch rijden we iets door en parkeren ergens in de berm naast de begraafplaats. Ik ken de Schotse politie inmiddels als uiterst ijverig in het bekeuren van hillbaggers die in bermen parkeren, een makkelijke bron van inkomsten.

We lopen naar de hoofdweg om terug te liften. Ik met mijn rode jackie en een felgele kleine drybag. Kate in shorts en hemdje met bos-blond-haar. Vanuit ons zijstraatje komt een oudere dame. Ze stopt naast ons om de hoofdweg op te rijden. Ik lach en knipoog vriendelijk en maak verbinding. Haar raampje gaat uiteindelijk open en ze mompelt ‘Nou kom maar dan, stap maar in.’ Ze is achterin de 70 en gaat met een vriendin een kop koffie drinken in Kingussie en zet ons op een perfecte plek af. Op mijn vraag of ze Munro’s heeft beklommen, antwoordt ze resoluut: ‘Hell no!’ Dat ‘Hell’ zei ze niet maar het had zo gekund. Ze houdt van wandelen maar niet van klimmen.

Als we bij de brug aankomen, zie ik al van verre dat iemand met onze spullen heeft lopen klieren. Eén board is van plaats veranderd, evenals de drybag. Nadere inspectie wijst uit dat iemand de tas heeft opengemaakt, een peddel gepakt, de tas weer gesloten en met een board op het water heeft gestoeid. Alles ligt er weer, maar een geopend ventiel doet vermoeden dat de persoon in kwestie kort overwoog de boards leeg te laten lopen om daarmee onze middag danig te verzieken. Gelukkig niet het geval.

Kate hijst zich in haar wetsuit. Ik draag mijn hardlooptenue. Na mijn deelname aan de SUP-Elfstedentocht-eerste-editie word dit de tweede keer dat ik op een board sta. Ditmaal met stroomversnellingen en hindernissen. De alomtegenwoordige vraag is niet of ik erin donder, maar wanneer.

We laten de boards te water in wat meteen een flinke, smalle stroomversnelling is in een bocht. Op de knieën is het meteen alle hens aan dek. Grijnzend sjezen we de bocht door, ons miniavontuur is begonnen.

De River Spey is met 158 mijl de negende langste rivier in de UK en de derde snelst stromende rivier in Schotland. Hij staat bekend om de zalmvisserij en de productie van whisky. Vandaag ook vanwege het SUPpen en kajakken. We zien enkele kajaks die ons vooruit zijn.

De rivier is overwegend rustig en we peddelen gemoedelijk tussen de groene oevers. Eigenlijk zien we de hele route niemand. Op de achtergrond zien we rechts voortdurend de imposante bultruggen van de Cairngorms met als hoogste punt Ben Macdui. Het is idyllisch peddelen en toch even anders dan de Linge of Maas. Peddelen in de Highlands voelt iets ruiger.

Als het grootste verval zich aandient, en daarmee de voornaamste stroomversnelling, vliegen we beide de bocht uit en belanden in de bosjes. We hebben de grootste lol en bevrijden ons uit onze benarde positie. Het is een mirakel dat ik nog droog ben.

Halverwege lunchen we op een stenenveld aan de oever. Niet lang want daarvoor is het te koud. Bovendien hebben de milde buien onze kleren klam gemaakt.

Het tweede deel raken we in een prettig ritme en de kilometers vliegen onder ons door. Loch Inish belichaamt het einde van onze tocht en we genieten in stilte terwijl we met z’n tweeën over dit gitzwarte loch peddelen. Het is doodstil en er is geen ziel in zicht, precies zoals we dat willen.

Na het meer laden we de spullen in de auto en precies dan begint een stevige bui. Zo gaan die dingen als het gaat zoals het moet zijn. Op de camping is er wederom een stevige bui die we vullen met de Tour de France en de benen omhoog op het dashboard. Als het even droog is, zetten we snel een tent op.

Vandaag was een prachtig miniavontuur in een idyllisch deel van Schotland. Ik had het voor geen goud willen missen. Als niet klimmen, dan iets anders, living to feel alive! Ik ben er niet ingedonderd!