5 juli. Dag 96. 88 done. 194 togo.

Blaren. Kate heeft zoveel blaren dat Munro’s, of één Munro, niet tot de opties behoren. We verlengen ons hotelletje bij de eigenaar en maken van de nood een deugd.

Kate voelt zich een ietwat schuldig dat ze me ophoudt, maar één van mijn guiding principles is dat ik me schik naar degene die me bezoekt. Hij of zij heeft een week, ik maanden. De berg ligt er morgen nog.

Ik lift en ren en heb niet de illusie met snelheid of haast ook maar iets van een prestatie neer te zetten die het haalt in de Annalen. Jamie Aarons heeft mijn laatste gedachten daarover vermorzeld, heerlijk. Een dame die alle records verbrijzelde gesteund wordt door Campbell die het laatste record had. Het tekent de heerlijke community hier, we zijn allemaal hillwalkers en we doen allemaal hetzelfde, de een iets sneller dan de ander. Ik ben alleen maar een snelle(re) Nederlander.

En tegelijk heb ik dus geen enkele haast. Ik pas me aan en verken vandaag Aviemore met Kate. Het is een skidorp met een fijne vibe. Tegelijk is het het zoveelste wegdorp in Schotland. Alle winkels en huizen in de lengte gedrapeerd langs een weg. Waarom geen rondweg?

We drinken koffie en eten ontbijt aan diezelfde weg. Dat ontbijt is in een coffeeshop aansluitend aan een boekwinkel. Boekwinkels in Schotland zijn voor mij een hemel. Alle boeken hier zijn betaalbaar en daarmee wordt het onmogelijk geen boeken te kopen. Ik dwaal langs kasten die ik integraal zou willen inladen, ‘Highlands’, ‘Scotland ‘, ‘Outdoor’, ‘Munros ‘, ‘Travel’ en doorrr…

De Nederlandse boekenmarkt is volledig verpest. De vaste boekenprijs maakt ieder boek onbetaalbaar. Ik schrijf boeken, geef ze vorm, geef ze uit en zelfs ik snap niet hoe het werkt. Boeken in Nederland zijn simpelweg onbetaalbaar, of in ieder geval te duur. Hier kan ik de beurs niet gesloten houden. Ook nu weer ga ik weg met drie boeken die me enkel ballast opleveren. Toch wint de geestelijke ballast die ik nodig heb het van de fysieke ballast van dragen. How to create a sixpack? Buy books…

Ik koop ‘Veronika decides to die’ van Paulo Coelho. Het is een heerlijk boek dat ik in een ver verleden al eens gelezen heb. In het boek staat de de dunne scheidslijn tussen waanzin en werkelijkheid centraal. Veronika ziet te waanzin om zich heen en besluit de het genoeg is. Ze slikt pillen maar wordt wakker in Villete, het fameuze en beruchte gekkenhuis, waar ze ontdekt dat gek en normaal heel relatieve begrippen zijn. In het aangezicht van de dood leert ze juist haar werkelijke verlangens kennen. Als je gek bent, heb je een stempeltje op je voorhoofd en kun je met een schone lei zijn wie je wilt zijn of bent. Bevrijdend.

We slenteren langs een marktje bij The Winking Owl en maken een praatje met een jonge kunstenaar. Jack ademt de bergen en het buitenleven en vertaalt dat in prachtige pentekeningen die hij verkoopt in lijsten of als ansichtkaart. Ik koop een treffende met de quote ‘Not all those who wander are lost’ en ook Kate kan het niet laten er een te kopen. Het is een enthousiaste jonge kerel die net kan leven van zijn artiestenbestaan. Zijn drive en passie zijn aanstekelijk. Kijk vooral eens op zijn website: https://www.jackspowart.com/portfolio/logo-commissions

Aviemore is verder een drukke toeristenenclave. We mikken op een pub ergens aan een meer voor een verkoelende drank ergens op de terugweg naar Newtonmore. We passeren de aantrekkelijke camping Dalraddy Holiday Park en reserveren daar een overnachting voor morgen. De dame achter de receptie stuurt ons door naar Loch Inish en het Outdoor Center dat daar aan het water ligt. Een uitstekende pub-aan-het-water en loom genieten we ons drankje.

Kate informeert naar watersportmogelijkheden. Een SUP-board huren kost ons een luttele 95 pond per board voor een dag. Gelukkig heeft Kate twee opvouwbare boards in de auto liggen. Zo ontstaat het briljante plan om morgen een stuk van de prachtige Spey river te peddelen. Hij of zij die niet kan klimmen, zal peddelen.

Aldus doen we de nodige research om te constateren dat het deel van Kingussie naar Kincraig geen onoverkomelijke watervallen en stroomversnellingen bevat. Wel wordt er op een deel gewaarschuwd voor omgevallen bomen die de stroom blokkeren. Die kunnen we vast omzeilen. Een briljant plan is geboren. Ik ben hier voor de Munro’s maar het is Kate’s laatste dag van haar welverdiende vakantie en dus daar maar samen een soort nevenavontuur van maken.

Ik onderwijs Kate ondertussen in voetonderhoud. Als ze mountainleader wil worden, moet ze langer dan één dag kunnen klimmen en hiken. Ik deel mijn voorbereiding op de Marathon des Sables die ik zonder blaren doorstond. We gaan op zoek naar kampferspiritus zodat ze haar voeten een maand iedere dag kan inbalsemen, maar dat verkopen ze in de UK niet, al snapt de dame in kwestie prima wat we bedoelen en heeft ze er zeker van gehoord. Tenslotte tape ik haar voeten voor ons SUP-avontuur want het water zal de huid zacht maken en de boel verergeren. Tenslotte geef ik haar de titel van een boek ‘Fixing your feet, injury prevention and treatments for athletes’. Het is een boek dat atleten, militairen, klimmers en adventure racers op weg helpt, de mensen die hun voeten tot het uiterste belasten. Gelukkig heb ik nooit problemen met mijn maat-42-poezelvoetjes die me eerder met bepakking door alle omstandigheden 5.090 kilometer naar Santiago droegen. Ik ben gezegend met makkelijke voeten en ik loop op alle merken. Deze casus doet me beseffen hoe zeer ik bof met de uiteinden van mijn benen, zeker na de afgelopen dagen door enkeldiep water soppen.