13 juni. Dag 74. Liften en treinen naar Edinburgh

Ik ben vroeg op want de hitte drijft me uit de tent. Een lichte koppijn vanwege de gezellige avond met Kevin en zijn vrienden en de daarbij geschonken whisky.

Ik pak snel de boel op om te gaan liften en installeer me bij een picknicktafel voor een bak koffie die ik met de brander fabriceer. Kevin groet me hartelijk en als hij van mijn zware hoofd hoort, brengt hij me een blikje met een gezonde sportdrank zonder calorieën. Gezien zijn medische verleden weet hij veel van voeding en zorgt goed voor zichzelf. En mij.

Ook hij vertrekt en nonchalent vraag ik of ik een stukje kan meerijden. Niet veel later zit ik naast hem voor een lift die me helemaal ten zuidoosten van Glasgow zou brengen, naar Cambuslang waar hij woont.

In eerste instantie wil ik naar Manouk liften, een Nederlandse die als berggids opereert in Schotland. Mijn voorraad expeditiemaaltijden staat inmiddels bij haar en ik wil wat uitrusting bij haar achterlaten zodat ik zonder ruimbagage kan vliegen.

Als we echter de weg naar Kingussie willen pakken waar zij woont, blijkt die afgesloten vanwege een landslide. We kunnen niet naar het oosten maar moeten via Fort Wiliam rechtstreeks naar het zuiden.

Kevin appt me een dag later dat er door een thunderstorm een aardverschuiving is geweest. Het illustreert hoe lokaal het weer huishoudt hier want wij hebben geen regen of onweer gezien. Wie wel onweer heeft gezien is Jamie. Toen ik vorige week met Marcel op pad was zag ik de bus van Jamies Munro Challenge. Ze probeert alle Munro’s in 30 dagen te doen rennend, fietsend of met kayak. Als het haar lukt, wordt ze recordhouder want het record staat nu op 31 dagen. Ze is sterk en toen Kevin haar supportteam sprak lag ze ietsje achter op schema. Ik hoop dat ze het haalt en dat onweer en regen haar niet teveel hebben tegengezeten.

We landen bij het huis van Kevin. Hij duwt nog twee blikjes koud drinken in mijn handen. Het is hier 32 graden en niet te harden. Ik neem afscheid en we weten dat we elkaar weer gaan zien in de nabije toekomst. Kevin zit in mijn hart, een prachtkerel.

Ik loop naar het station en voor 11.90 pond mag ik naar Edinburgh met de trein. Liften in deze grote stadsregio wordt te omslachtig. Ik ben nu eigenlijk een dag te vroeg in de grote stad Edinburgh, lift sneller dan mijn planning. Voor 16 pond boek ik een kamer in een hostel.

In de trein raak ik in gesprek met Gary. Hij heeft een geweldige jachthond bij zich die hij koude melk voert want het dier heeft zichtbaar last van de hitte. Gary kijkt wat raar uit zijn ogen. Hij blijkt verslaafd aan Methadon en voorheen cocaïne, heroïne, alcohol, partydrugs en crack. Daarnaast heeft hij een bipolaire afwijking en zware ADHD. Hij heeft zijn hele kop vol littekens en ongetwijfeld veel meegemaakt. Hij wil van de methadon af en heeft afgebouwd van 120 naar 45 ml per dag maar volgens hem is het lastiger om hiervan af te komen dan van heroïne. Hij loopt veel met de hond in het bos en hangt aan mijn lippen als ik vertel over rennen in de bergen. Ik krijg zoveel lof over me heen dat ik er ongemakkelijk van word. We nemen afscheid met vijf keer een boks en veel ‘love and peace brother!’ Gary is niet saai, maar mij iets te spannend en onvoorspelbaar.

In Edinburgh neem ik al vroeg mijn intrek in de onbemande hostel ‘Only Sleep’ en kijk een film in mijn bed. Ik ben hondsmoe en heb voor mijn gevoel iets onder de leden. Anderhalve dag spenderen in de stad voor ik terugvlieg.

—

Jeugdherbergen zijn een crime. Ik heb ze eigenlijk afgezworen. De laatste keer dat ik er een bezocht was in Lausanne tijdens mijn hardlooptocht naar Santiago. Een Poolse bouwvakker had op de zaterdagochtend uiterst vroeg zijn alarm staan. Hij had zich op vrijdagavond vol laten lopen om zijn roes snurkend uit te slapen onder mij in het stapelbed. Vijf gasten worden wakker van zijn alarm, hij niet. Het alarm herhaalt zich om de vijf minuten. De derde keer hang ik uit mijn bovenbed naarbeneden en begin op hem in te slaan tot ik door de anderen van hem af word getrokken. Ze leggen zijn telefoon buiten het raam. Een slechte nacht. Zo ook nu.

Ik lig al vroeg. Geen van de andere vijf gasten lijkt me ook maar op te merken. Eenieder slaat met de deur, kwakt met tassen, praat luidop en rochelt en hoest dat het een lust is.

Om zes uur in de ochtend opeens keiharde housemuziek. Vijf man wakker, de eigenaar van de telefoon slaapt door tor hij na een paar minuten het apparaat uitzet. Vijf minuten later is het weer zo ver. Ik ken dit ritueel en sta dreigend boven zijn hoofd en brul ‘SHUT UP!’ Hij schrikt zich drie keer in de rondte en zet zijn alarm uit. Het is 6.10 uur. Zijn maat gaat met veel omhaal inpakken, douchen, hoesten, stampt op zevenmijlslaarzen door de gangen en aarzelt geen seconde om het grote licht aan te doen.

Veel mensen hebben geen enkele omgevingssensitiviteit, het empathisch vermogen van een stuk hout en hun waarneming overschrijdt niet het puntje van hun neus. Deze mensen mogen kapot. Als je geen rekening kunt houden met je medemens en zo in het leven staat, mag je van mij in een kerker waarna je nagels er één voor één met een tangetje worden uitgetrokken. Ik ben een gevoelig en meelevend mens. Soms stopt dat.

Morgen nog een nachtje in deze hostel…