9 juni. Dag 70. De Ben Hope en een rondje noord Schotland
79. Ben Hope (927m), hill of the bay

Het is heerlijk wakker worden in de serre van het Kiltearn Guesthouse. Een groene tuin lacht ons tegemoet met voor het raam een paal met vogelhuis waar de mussen af en aan vliegen. De tuin is omzoomd met een klassiek stenen muurtje, daarachter in de verte de zee. Carlo heeft gisterenavond voor het ontbijt een lijst doorlopen en alles dat hij kon aankruisen aangevinkt. Twee keer. Aldus arriveren drie borden met witte bonen, worsten, tomaat, spek, toast en een kan koffie en jus.

Niet veel later spoeden we ons in de huurauto van Inverness naar het noorden. De Ben Hope is de meest noordelijke Munro in Sutherland. De meeste Munro baggers doen hem samen met Ben Klibreck en baggen daarmee de twee noordelijkste.

Wij passeren via een uiterst smalle N-weg met gras in het midden deze laatste berg. Een imposante kam vormt de aanloopklim naar de top en loopt evenwijdig aan de weg. Drie koppies gluren uit het raam. Carlo maar kort want ondanks zijn rijvaardigheid zijn de wegen hier wel echt heel erg smal.

Carlo racet op internet in een select gezelschap van wereldwijde Formule I-coureurs en heeft ergens in een vorig leven iets van een opleiding automonteur gedaan. Ofwel, hij weet wat er onder de motorkap gebeurt. Het voorkomt echter geenszins dat ook hij zo nu en dan met de linkerwielen buiten de weg raakt in de soms diepe bermen. De hartslag vliegt me als bijrijder naar de keel zo nu en dan. Meest frappant is de bus voor ons die netjes op een passingplace stopt voor een tegenligger die hetzelfde doet. Een doorgewinterde Carlo merkt op : ‘Hier kun je toch gewoon elkaar passeren?’ En aldus jankt hij de bus voorbij, sjeest tussen beide auto’s door en laat ze verbijsterd op hun passing places achter.

We parkeren onderaan de berg op een kleine parking en dan is het zo ver. Mensen die het leuk vinden om mijn avontuur te volgen en mijn blogs te lezen, kunnen een Munro adopteren voor 50 euro. Je krijgt dan twee boeken en een persoonlijke videoboodschap vanaf de top. De beide heren zijn echter resoluut: we adopteren de noordelijkste maar dan komen we ook om hem samen met je te beklimmen. Aldus staan we hier nu op de parking met z’n drieën.

Helemaal uit de lucht valt dat niet. Eerder wilden we samen een trainingsbureau opzetten dat groepen zou wegzetten in de Schotse Hooglanden, management trainingen, coaching, probleemjongeren, trailruntochten en klimaatconferenties. Carlo als jeugdhulpverlener, Peter als politicus/ ambtenaar en ik als ondernemer, dus drie overlappende netwerken. Onze gedachte was dat je binnen een paar uur vanuit Nederland hier met groepen aan de slag kunt. Het werd uiteindelijk toch te bewerkelijk en de overheadkosten zo hoog dat een en ander geen doorgang vond. Wel organiseerden we twee verkenningsexpedities in Schotland om de infrastructuur in kaart te brengen. We hebben alledrie iets met Schotland.

Vol goede moed gaan we op pad. We volgen een single track langs een stroompje dat de berg afkomt via een kloof. Er hebben zich prachtige poeltjes gevormd waarin gezwommen kan worden. Eerder maakten we een tocht met drie Munro’s nabij Newtonmore waarna we in Adamskostuum in een verlaten meer terecht kwamen. Een dingetje, noem het maar een traditie. We besluiten deze in ere te houden en te poedelen als we de berg afkomen.

Peter is 61 kilo. Ik tendeer naar Peter. Carlo is een stevige, gezonde knul van 100 kilo met bergschoenen maat 49. Hij stijgt iets langzamer dan wij maar compenseert dat door de berg af te vallen in lijn met de zwaartekracht.

Aldus stormt Peter vooruit. Hij is een drukbezette man en vraagt eigenlijk permissie om even zijn ding te doen. Het fijne aan gelijkgestemde mannen is dat dat geen issue is. Je doet niets anders dan je eigen ding en als ieder dat doet is het een topdag. Peter pakt even zijn momenten, staat stil op plekken en voelt zich even heel één met alles.

Carlo en ik stijgen rustiger en genieten op onze beurt van housemuziek, iets met sentiment en melancholie. We lopen omhoog met Small paper squares van Demented en dansen bijna van de energie die dit nummer losmaakt. De belangrijkste Oneliner zegt genoeg: LSD does not fry your brain, it expands the mind.

Op de top herenigen we en vergapen ons aan het uitzicht. oost de Noordzee, west de Atlantische Oceaan, noord niets anders dan water richting de noordpool. We zien langgerekte meren, hagelwitte stranden en vreemde rotsconstellaties. Het is op momenten muisstil en de zon brandt op onze bolletjes. Ik ben zo blij dat ook deze supporters weer hun mooie weer krijgen toegespeeld. Alles valt dit avontuur op z’n plek. Ook als het geregend had, hadden we de grootste lol gehad maar als je twee dagen hier bent, is dit leuker.

We nestelen ons in de westwand tussen de rotsen daar waar de wand onder ons steil afloopt en we het fonkelblauwe Loch Hope onder ons zien. We kunnen heel noord Schotland overzien en zijn er stil van. Ik bestempel dit tot mijn mooiste dag tot nu toe. Alles klopt. En toch, vraag me niet of de Ben Hope de mooiste Munro is. Mooiste wordt bepaald door zon, wind, wolken, lichtspel, vergezichten, wild, gezelschap, humeur, muziek en energie. Als alles samenvalt, kan elke Munro de mooiste zijn. Vandaag is de Ben Hope de mooiste. Alles valt samen.

Zeker als ik mijn rugzak opentrek en blijkt dat ik drie blikjes bier stiekem heb meegetorst. Er is enige scepsis aanvankelijk over de vraag of ze niet lauw zijn, maar die is snel geweken en in stilte drinken we uit de wind en genieten. Chris McCandless zei op het einde van zijn leven treffend (Into the Wild): Happiness is only real when shared. Vandaag ervaar ik dat zo, ik voel me een gezegend man.

Na de lunch steken we de top over langs het trigger point en lopen langs de noordwanden naar het oosten. We maken een ronde naar eigen inzicht en slenteren door gras en stenenvelden. Nieuwe uitzichten vallen ons ten deel en eigenlijk leren we zo binnen één dag heel noord Schotland kennen.

Aan het einde van onze afdaling gaat het gas erop. We verheugen ons op de poel met helder water die we op de heenweg zagen. Binnen seconden sta ik in mijn Adamskostuum en lig in het water dat verre van koud is al denkt Carlo daar anders over. We houden onze poedeltraditie on ere en net als we weggaan, nemen twee oudere dames het over.

Carlo heeft de prachtige Explorers Lodge voor twee nachten geboekt in Ichnadamph. Dat is een flinke rit die ons via de noordkust met enkele lussen weer ver naar het zuiden brengt. We passeren fjorden, azuurblauwe meren, droomstranden, smalle bruggen, eindeloze bergkammen, indrukwekkende bergen, verlaten inhammen en heel veel dorpen die uit niet meer dan één huis bestaan.

Al snel komt het besef dat we dat hapje eten onderweg wel kunnen laten varen. Er is hier hé-le-maal niets. Ik begin dan ook al gauw restaurants in noord Schotland te zoeken. Het zijn er een handvol. Meer dan de helft is gesloten, de enkeling zit vol en de laatste is te ver voor Carlo die aardig stuk zit van het zo geconcentreerd rijden van tientallen mijlen. Net als ik onze Lodge bel of ze iets eetbaars hebben, passeren we een kraam waar ze fish and chips verkopen. De patatjes zijn vetter dan vet en bereid met olie uit het vorig Milennium. De vis is ook dood. De dame die een en ander bereidt heeft een lange baard. Ik vind het heerlijk. De mannen constateren dat ik hier al wat langer rondloop en ben afgegleden.

De lodge is een verademing. We hebben een appartement in een aparte cottage. Alles doet nieuw aan en mijn slaapkamerraampje toont 40 herten die gewoon ongestoord in het wild langs mijn raam grazen. De tv doet het niet, maar live herten zijn beter. Bijzonder is dat Conival boven ons uittorent, de Munro die met een smalle graat verbonden is met de Ben More Assynt die ik met Peter en Paul beklom. We keken neer op dit dal en zagen wandelaars die de Cape Wrath Trail liepen. Het meisje van de Lodge beaamt dat de trail hier bovenlangs loopt.

We kletsen op bed tot in late uurtjes met een whisky. Happiness. Real. Shared.