25 mei, dag 55. Munro 53. Bein Chabhair (933m), hill of the hawk

Een fantastische nacht in mijn tweepersoonsbed. Als je 50 dagen in een tent ligt, leer je dit waarderen. Hoe fijn dat mijn vader en vriendin, mijn basiskamp, hier zijn om me een paar dagen in de watten te leggen. Ik absorbeer het met alle zintuigen.

Als ik wakker word en de gang inloop, is mijn eerste blik er een van een gretige vriendin die bepakt en bezakt op de bank zit. In de aanslag. Hier gaat geklommen worden. Het is 9.45 uur.

Na twee koppen koffie ben ook ik klaar. Who needs breakfast? Een spannende rit brengt ons aan de noordkant van Loch Lomond bij The Drovers Inn. Dit is the most haunted place in Scotland, volgens de website. Misschien is het ook een goed marketingverhaal net zoals Nessie de wateren van Loch Ness bestookt. Mijn vader zal hier de dag op het terras verbrengen terwijl wij klimmen, dus hij is de klos.

Dat is niet helemaal waar. De voornaamste spoken waren hier rond door het landschap. Een familie die schapen hoedde werd door de landeigenaar verjaagd van de Highlands naar de Lowlands. Ze trokken hierlangs en zochten deze herberg voor beschutting. Vader, moeder en twee kinderen vroren echter dood en worden sindsdien hier in het landschap aangetroffen. Soms ook in de kamers van de herberg waar ze ademen en je de waas in de kou langs je bed ziet trekken. Kamer 2 en 6 zijn vooral berucht, gelukkig voor het Canadese stel dat hier kamer 4 heeft als onderdeel van de huwelijksreis. Al zeggen ze dat het gezien de prijs van de kamer aardig zou zijn als er een spookje voorbij kwam.

We lopen 400 meter noordwaarts langs de weg waarna we om een camping navigeren die een basis vormt voor de West Highland Way. Meteen begint een steile klim door een bos. Smalle paden met dikke keien maken ons het klimmen niet makkelijker.

Ik heb deze berg uitgezocht omdat het een klim van 940 meter is over 15 kilometer. Het betekent een lange, gestage klim. Helaas gaat die vlieger niet op. We klimmen 400 meter steil, om dan een kom tussen de bergen te doorkruisen via heidevelden en dan weer 400 meter te klimmen.

Vriendin laat zich leiden en het middendeel maakt het gevoelsmatig wel een heel eenvoudige klim. Ergens moeten echter nog 400 hoogtemeters overwonnen worden.

De laatste klim verloopt via een zigzag-pad waar werkelijk geen einde aankomt. Dit is de berg van de valse (tussen)toppen. We raken er enigszins moedeloos van. Toch komen we ook vandaag boven.

Wederom constateer ik dat elke berg zijn verhaal heeft. Regen, wind, zicht, mist, sneeuw, storm… deze berg staat in het teken van lieflijk ook al is de bijnaam hill of the hawk. De bergen zijn hier geler ten opzichte van het zwart in Glencoe en ronder en dus beter begaanbaar. Deze berg doet een beetje aan als Fonzie uit de muppetshow, de aimabele bruine beer.

Op de top overzien we de verste punten van Loch Lomond, Loch Katharin en alle toppen die ons verder maar omringen. Als ik de volgende ochtend uit mijn bed kom, zit vriendin in stilte op de bank te contempleren en stamelt: “Ik ben nog steeds aan het processen wat ik gisteren allemaal gezien heb…’. Ze heeft haar tweede Munro in de bag, nog 280 te gaan.

Schotland wat liet je je weer van je mooiste kant zien, ook voor mijn vader en zijn vriendin.