118. Ben Challum (1.025m), Calum’s hill

Fiona is een heerlijk mens. Ze stopt met haar Golf achter ons in de berm. We staan al een tijdje met de duim omhoog voor de Drovers Inn waar de auto’s vaak in colonnes passeren. Eén trage caravan met daarachter 20 auto’s dicht op elkaar waardoor ze niet snel stoppen. Fiona onttrekt zich daaraan.

We moeten haar hele auto reorganiseren zodat wij erin passen met drie rugzakken. Ik achterin terwijl haar poedel mijn nek uitlikt. Gelukkig ben ik hondenfan. Fiona doet een tripje down memory lane met haar hond. Ze kletst honderduit. We rijden via Crianlarich tot halverwege Tyndrum waar ze ons eruit zet op een parking.

We lopen een stuk over de West Highland Way tot we de weg oversteken richting onze berg, de Ben Challum die we meteen omdopen tot Ben Challumpie. We passeren Kirkton Farm, een boerderij met daarnaast een kleine begraafplaats. Overal piepkleine lammetjes die mekkerend door het veld stuiteren. Het is druk op de West Highland Way en we zijn blij dat we eraf gaan om de berg aan te vallen.

Deze berg kent een lange gestage klim over grashellingen. Een eenvoudige aanloop met spectaculaire vergezichten. We verstoppen onze rugzakken in enkele spleten in een gigantisch rotsblok langs de route.

Met elke stap worden de vergezichten mooier. Het is prachtig om precies de route te ontwaren die we gisteren liepen. Sanne wordt helemaal hyper van de Schotse weidsheid. Ook zij zou hier niet willen wonen. Daarvoor is het te ‘saai’. Er mist toch reuring, mensen, voorzieningen, afwisseling. Tegelijkertijd zijn we beide euforisch. De hele dag lopen we temidden van spectaculaire wolkenconstellaties.

We schieten talloze foto’s van onze uitrustingstukken voor partners en sponsors. Roze, rood, blauw en paars komen goed uit tegen de geelbruine achtergrond en azuurblauwe hemel.

Vlak voor de top volgt een spectaculaire graat waar we de eerste dronebeelden maken. Ik ren, Sanne  piloteert. Het is spannend als je twee uur geoefend hebt en opeens moet opereren temidden van rotsen, kammen en wind. Als we ’s avonds de beelden terugkijken, kijken we elkaar zijwaarts veelbetekenend aan. Het shot  is precies zo geworden als we het op ons netvlies hadden. Een piepklein trailrunnertje-in-rode-jas met op de achtergrond het spectaculaire panorama van besneeuwde bergtoppen. We hebben slechts een paar van deze korte shots nodig om een fenomenale documentaire van het project te maken.

De top is een grote ronde homp met een steenmannetje erop. Ten westen de Ben Dorain, de imposante berg die je passeert en waarna de grote vlakte van Rannoch More zich opent. In het noorden de massieven van Glencoe, ten zuiden de Ben Lomond en alle omliggende toppen. In het oosten torent de Ben More boven alles uit, de piramidevormige berg waar ik me op heb stukgebeten, ‘The kind of mountain a sadistic sergeant major would look for to break his new recruits’. Rondom 360 graden bergen met sneeuwtopjes die erbij liggen als gebakjes onder een fijn laagje poedersuiker. We kunnen er uren naar kijken. Wat voel je je hier klein en nederig. Humble zal de titel van het boek worden.

De afdaling verloopt soepeltjes na de lange tocht van gisteren. We plukken rugzakken uit de rots en vervolgen de West Highland Way naar Tyndrum waar we een hotelletje hebben geboekt. Na twee dagen zijn de routines een beetje helder, kunnen we de bagage ompakken, alle apparatuur opladen en heet douchen na twee bitterkoude nachten.

De West Highland Way leek ontzettend druk van boven. Dat klopt. Vandaag is de dag van de Highland Fling. Honderden ultralopers wagen zich aan de eerste helft van de West Highland Way. Ze vetrekken vanuit Glasgow en banen zich een weg langs de stenige oevers van loch Lomond – het langste zoetwatermeer van Schotland – om dan in Tyndrum te finishen voor ons hotel. Dit is een zware beproeving getuige alle strompelende lopers die ons passeren. We moedigen ze aan en maken grappen op de laatste drie mijl van hun lijdensweg. Ook bij ons doet het zeer na weer 19 kilometer waarvan de laatste drie mijl over paden met flinke stenen die pijn doen aan je voetzolen.

Jaren geleden coachte ik hier mijn expeditiemaat Paul die de West Highland Way Ultra liep over de hele afstand. Op dit deel had hij al scheenbeenpeesonsteking om later bij het Glencoe Ski Center uit te vallen op 135 kilometer (van 153).

To onze verwondering verkopen ze bij de campingwinkel en de Green Welly Shop en de lokale supermarkt geen expeditiemaaltijden die je op je brander kan bereiden. Vreemd gezien de ligging langs deze wandelroute met zoveel hikers uit de hele wereld. Ik kijk ontzettend uit naar mijn depot waar 120 maaltijden van Xfood.nl klaarliggen voor het vervolg.

We nemen genoegen met twee bakken-met-kleffe-salade en een bak trifle van 740 kcal. Vanavond een warm bed en geen vriestent.