Met de bus van Wageningen naar station Ede-Wageningen. Best ver voor al die studenten uit Wageningen. Weinig bussen. Informatieborden laten afweten: ‘Voorlopig geen vertrekkende bussen’. Al een paar dagen. Ik heb het doorgegeven. Verandert niks. Gelukkig komen de bussen wel. Anders is Wageningen de navel van de wereld, een onbereikbare navel.

In Nederland zijn we gezegend met de OV-chipkaart en concurrerende OV-bedrijven die moeten samenwerken in een gemeenschappelijke publieke dienst. We plachten dat een discrepantie te noemen; samenwerken terwijl je concurreert.

Technisch gezien werkt die kaart goed in de trein. Poog hem in een Connexion of andere bus en constateer dat de-pas-die-voor-inchippen-bestemd-was, slecht chipt. Je moet je pas een aantal seconden ervoor houden voordat er iets gebeurt. Dat schiet niet op. Ik houd altijd mijn hart vast als wij Space shuttles naar de maan sturen. Duurt chippen dan ook zo lang? Aan de andere kant: dan wacht er niemand… nu staan honderden mensen allemaal seconden te trutten. Er is iemand die dit verzonnen heeft en verantwoordelijkheid draagt. Graag zijn emailadres!

Ik sta in de file. Vrijwel elke ochtend als ik in Wageningen vertrek. De oorzaak? Schoolgaande kinderen. Blijkbaar is er sinds mijn jeugd een nieuwe regel in het leven geroepen die dicteert dat ouders hun kinderen naar school brengen bij kans op hemelwater. En ook als die kans er niet is. Het gevolg is dat rondom scholen een toeterend netwerk ontstaat van haastige – stilstaande ouders – hetgeen een prachtige contradictie is.

Ik las vanochtend een prachtig artikel waarin werd geponeerd dat ons leven gedicteerd wordt door de klok. We staan op en moeten meteen kinderen achter de broek zitten om te eten en aan te kleden. Brengen die kinderen naar school en schrokken tussendoor ontbijt weg. Staan in file en komen te laat eerste vergadering binnenrennen. Haasten ons door de dag en zijn vergeten te lunchen. Spoeden ons in file naar huis. Het is al donker; waar was mijn dag nou gebleven?

Frappante constatering: Je wordt je werkende leven gedicteerd door de klok, je gaat met pensioen en krijgt… een horloge. Ik pareer: ‘You’ve got watch, I’ve got time…’.

Terug naar ouders die kinderen rijden. Ik kan mij niet heugen dat ik in mijn jeugd ooit naar school gebracht ben. Je fietste, liep of kroop. Als het regende hulde je jezelf in een klassiek geel transpiratiepak ehhh regenpak en fietsen maar. De rest van de dag 40 klamme, zwetende pubers tussen vier muren. ‘Natte hond’, is een mooie associatie.

Tegenwoordig is zelf lopen of fietsen als kind te gevaarlijk. Je ziet dat ook met Halloween. Groepjes kinderen bewegen door de wijk, werkelijk ALLEMAAL onder begeleiding van een ouder. Of meer ouders.

In mijn tijd had je geen Halloween, wij genoten Sinterklaas, een feest waar alle glans inmiddels wel af is. Diezelfde glans verdwijnt van de kindertandjes als je ziet wat ze allemaal aan snoep ophalen tijdens Halloween.

Wij vraten geen snoep, wij gingen strooien. Aanbellen bij mensen en als ze open deden zo hard mogelijk al die keiharde pepernoten de woonkamer inwerpen en het dan op een rennen zetten. Wij waren kwajongens. Belangrijkste: wij deden dat zonder die ouders.

Een mooi artikel dat ik lees. Onze opa’s en oma’s speelden in de weilanden, onze ouders in het dorp, wij in de straat en onze kinderen voor het huis. Ik zie zelden nog lawaaierige kinderen buiten spelen. Waar komt die angst vandaan om ze los te laten? En tegelijk wel al die oudere generaties die diezelfde arme kinderen kwalijk nemen dat ze de beeldschermgeneratie zijn. Schop ze naar buiten!. Ik hoor nog mijn vader: Ik ben jullie even spuugzat, ik wil jullie een uur niet zien, buiten spelen! Hij had gelijk en wij vonden het prima. Voetballen, verstoppen en soldaatje spelen.

Terugkomend op generaties. Gisteren zat ik te eten in een etablissement. Naast me vier oudere kerels genietend van hun biertje. Een van hen voert het hoogste woord. ‘Als die mensen de energie hebben om van Afghanistan hierheen te vluchten, dan hebben ze ook genoeg energie om te gaan werken en anders gaan ze maar terug!’ Ik kan er niks mee. Ben je ooit gevlucht? Land, huis, haard en familie achtergelaten? Heb je ook maar één enkele keer jezelf met je botte harses verplaatst in je medemens? Heb je ooit overwogen te doneren? Misschien je in te zetten in een crisis-opvangcentrum? Ik krijg zin om deze meneer op zijn knieën voor mij te laten vluchten, gewoon om hem eens aan die realiteit te laten ruiken.

Zo vaak leven we vanuit angst. Zo erg dat we bladeren gaan blazen. Stel dat het glad wordt. Ik zie nijvere mensjes in tuinen, op gazonnen, in parken met veel lawaai bladeren blazen.

Allereerst: wat is er mis met de klassieke hark? Waarom dit doen met een vervuilende lawaaiapparaat? Wat is er mis met de herfst? Vanwaar die urgentie om bladeren uit het straatbeeld te verwijderen? De fietspaden snap ik, voor die paar kinderen die wél naar school fietsen.

Maar daarnaast hebben rottende bladeren een functie in de kringloop die natuur heet. Het is de humus die de bodem van voedingstoffen voorziet voor het nieuwe jaar. Wat de boom afstoot eten de insecten en knaagdieren. Afijn dat is Hollandse nijverheid: de wildernis organiseren.

Mijn laatste observatie vandaag: Politiek en polarisatie. Ik stem niet. Tijdens mijn studie bedrijfseconomie – 1993 tot ongeveer 2001 – werd de politieke besluitvorming uitgebreid aan de orde gesteld. Direct verloor ik alle vertrouwen in het systeem. Je hebt één eenheid nodig om diverse grote wereldwijde problemen op te lossen. Vervolgens ga je zoveel politieke partijen in het leven roepen dat verdeeldheid, oppositie en compromis een oplossing in de weg staan. Ik kan  daar niks mee en ga zelf wel via de achterdeur Goede dingen doen.

In mijn optiek is er maar één manier om een en ander te doorbreken. Wij staan voor zo grote wereldwijde proble.en dat alle partijen op één stapel moeten (wereldwijd) en dan als één eenheid alle problemen moeten aanvliegen, oorlogen, stikstof, CO2, insecten die met 80 procent zijn gereduceerd, overbevolking, vluchtelingen, corona, etc. Links en rechts zijn VOLSTREKT irrelevant. Daar zijn de problemen te groot voor.

Het aardige? Ze noemen mij naïef…

Maar soms is een tegengeluid nodig, kapitein éénoog die de wereldzeeën regeert…

Als we zo doorgaan, gaan mijn vier oude mannen vluchten voor het water, naar Afghanistan. Als ze nog energie hebben, kunnen ze werken, maar ik heb weinig vertrouwen dat ze daartoe in staat zijn. Ondertussen brengen wij kinderen naar school in auto’s op fossiele brandstof en nemen hen kwalijk dat ze niet buiten spelen. In de buitenlucht die we zelf vervuilen.

Voor de goede orde: Ik vind daar niet zoveel van. Of ja, best wel…

Stem op mij.

PS Leesbril gekocht bij de Hema op mijn 48e… dat helpt bij deze observaties!