10 juni. Dag 71. Na de Ben Hope en de lange rit door desolaat noord Schotland voelen Carlo en Peter niet direct animo voor nog een Munro. We verbrengen de ochtend met koffie voor onze lodge. De herten met imposante geweien lopen af en aan door onze achtertuin. Welkom in wild Schotland.

Halverwege de dag rijden we naar Lochinver, een kustdorpje met enige voorzieningen. Het rijden is net als gisteren een avontuur. Onze huurauto heeft een verklikker voor toeristen, een pieper die afgaat als je over de middellijn gaat en de rechterbaan dreigt te pakken.

Aangezien Carlo Schotland ziet als één groot formule I-parcours wil hij nog wel eens bochten snijden waardoor we ongeveer permanent een piepje hebben hetgeen tot enige hilariteit leidt. We vragen ons af wanneer de verhuurmaatschappij gaat bellen wegens permanente alarmen aangaande onze auto.

Lochinver is een strook huizen aan een fjord met een kerk, een visafslag en drie restaurants. Ook hier is weinig te doen. Peter wil graag een kustwandeling doen want hij heeft een zwak voor kusten. Aldus parkeren we aan de meest afgelegen, doodlopende weg om van daar af verder te wandelen.

Inderdaad vinden we direct een geitenpad dat eerst naar een Farm leidt en dan naar een baai met strand.

We lopen door een puistig landschap van rotsen die met heide bedekt zijn. Het is bloedheet vandaag en Carlo kan daar slecht tegen. Hij kan zijn warmte niet goed kwijt en moet waken voor hittestuwing. Ik neem zijn rugzak over en al snel besluiten we dat Peter alleen verder gaat. Ik duw twee KitKats in zijn hand en een fles water en maan hem zijn ding te doen.

Carlo en ik slenteren terug en er lijkt maar geen einde aan te komen. Carlo drupt uit alle kieren en zijn shirt plakt alsof hij aan een wet t-shirt-contest deelneemt.

We halen koude biertjes, koude cola en nestelen ons onder een boom in de schaduw in de lokale speeltuin. Zeker een uur kletsen we tot Peter terugkomt van zijn strand. We vragen ons af of we hier zouden kunnen wonen, maar constateren dat noord Schotland toch wel heel minimalistisch is. Ook is het niet lieflijk zoals in de Alpen met een almpje, koetjes met koebellen en houten chalets. De Schotten en hun huisjes zijn gehard door de elementen. Knus of idyllisch zoals in Oostenrijk is het hier niet. De voorzieningen zijn echt marginaal en zelfs voor een kapper moet je waarschijnlijk 25 mijl rijden, enkele reis.

Peter komt speedmarsend aan en heeft een prachtig strand bezocht. Hij heeft even lekker zijn energie kunnen laten afvloeien. Bij Delilah’s eten we een flinke burger waarna we teruggaan naar de lodge.

De hitte heeft haar werk gedaan want ik slaap al in de auto. Niet veel later liggen we alledrie al vroeg op bed om een film te kijken of te slapen. Hitte maakt loom en als je niet echt een plan maakt om een berg aan te vallen, is het al snel (te)veel. Tot mijn spijt gaan de mannen morgen weer terug naar Nederland.