7 juni. Dag 68. 7 Munro’s.
71. Meall Greigh (1.001m), rounded hill of the stud horse
72. Meall garbh (1.118m), rouge rounded hill
73.. An Stuc (1.118m), the peak
74.. Ben Lawers (1.214m), hill of the hoof
75. Beinn Ghlas (1.103m), grey-green hill
76. Meall Coranaich (1.069m), rounded hill of lament
77. Meall a’Choire Leith (926m), rounded hill of the grey corrie

Vanuit ons truckershotel nabij Pitlochry gaan Marcel en ik op pad voor één of meer Munro’s. Ik ben gretig, Marcel verkeert meer in chillmood. We laten opties de revue passeren, één Munro, twee, een dag vrij, of Marcel vrij en ik toppensnellen. Het wordt het laatste scenario.

Marcel zet me af aan de voet van de Meal Greigh bij hotel Lawers. Ik kan hier omhoog en dan een hoefijzer van vijf rennen met daarna nog een aparte klim voor nog twee Munro’s. Ik wil dolgraag de count opvoeren zodat ik er minder dan 200 te gaan heb als ik tijdelijk naar Nederland vlieg. Als deze dag slaagt, moet dat lukken.

De eerste klim is een stevige. Ik kom een ouder Nederlands stel tegen in het bos beneden. Zij heeft hier al enige moeite met de paadjes en wordt door haar man ondersteund. Hoe ver het nog is? Ik antwoord: ‘U heeft 167 meter geklommen, nog 683,7 meter te gaan dus waarschijnlijk 2,5 uur klimmen naar de top.’ Ze bedankt me: ‘Ga jij maar voor, ik denk dat je sneller bent.’ Ik denk van ook. Als ik op de top ben, zijn ze nog niet uit het bos tevoorschijn gekomen.

Vlak voor de top is daar Christine, een trailrunner. We kletsen even en op haar instigatie wisselen we nummers uit. Ze woont in Aviemore en wil een keer daar met mij rennen. Ik vind het prima maar laat haar in stof achter. Vandaag staat het gas vol open.

Op de top Brandon en zijn vriendin. Hun maat Gary is al vooruitgerend. Ik beloof dat ik hem de groeten zal doen als ik hem inhaal.

Wat volgt is een graat met flinke hoogteverschillen waarbij ik op de toppen veelal in de wolken loop. Als ik op de An Stuc aankom een jonge kerel die me bewonderend de Running Dutchman noemt en mijn hand wil schudden. Even denk ik dat ik beroemd ben maar Brandon heeft zijn maat een SMS gestuurd dat ik eraan kom. Gary is een timelapse aan het maken van alle wolken die door het dal blazen. We wisselen gegevens uit en ik mag zijn beelden gebruiken in mijn documentaire. Gary blijft achter en ik storm naar beneden.

De Ben Lawers is bekend vanwege de zeldzame alpine bloemen die hier groeien. Het is een populaire Munro omdat hij naast het toeristische dorp Killin ligt. Ik kom niemand tegen op de top en pak de verkeerde graat en beland in een rotslandschap waar een schuilhut is gebouwd. Het is naargeestig om tussen de zwarte rotsen door te dwalen in deze melkwitte omstandigheden. Uiteindelijk vind ik het juiste pad.

Na de vijfde top in het hoefijzer ren ik naar het dal in de hoop rechts van me een pad te vinden dat naar de twee andere Munro’s voert. Het staat in ieder geval niet in mijn gids maar blijkt er wel te zijn. Er loopt een pad rechtstreeks van mijn vijfde top naar beneden en eentje halverwege het dal. Deze tweede mis ik en een stel wijst me waar het pad loopt. Ik moet weer een stuk terugklimmen en hang grijnzend over mijn poles. Ze merken op dat ik ook met een biertje in de rivier kan gaan hangen. De grapjassen.

Het is inmiddels einde middag als ik op top zes aankom. Marcel vraagt waar ik ben vanaf een terras in Killin. Ik app terug en vraag of hij een fles cola kan scoren als hij nog langs een supermarkt komt. Ik lift wel naar zijn terras. Vijf minuten later appt hij me dat hij me op een parkeerplaats komt oppikken… met twee flesjes cola. Mijn zorgzame held van de dag.

In de avondgloed ren ik mijn laatste twee Munro’s, een magisch moment. Ik zweef naar beneden over een brede grasrug. De zon hangt achter me en geeft het geheel een gelige gloed. Slierten pluiswolken achtervolgen me in de dalen naast en onder me. In de avondzon opgejaagd worden door wolken terwijl je over een rug naar de einder loopt in doodse stilte. Dit zijn die magische momenten waarom ik hier ben. Heel soms valt alles even samen en ren je met de natuur, alles spant zich samen en is één. Naast me de immense graat met toppen die ik vandaag ben overgegaan. Ik voel me nederig, voldaan, moe en gegrild. De gedachte aan Marcel en cola drijft me voort.

De laatste afdaling blijkt geen afdaling maar een combinatie van dalen, een helling traverseren en een klim door een heideveld. Marcel komt me tegemoet lopen maar het is niet gek dat hij me niet vindt. Hij merkt later op dat hij in de avondzon door de heide liep en dat de stilte hem naar de keel greep. Het deed eenzaam en desolaat aan en hij noet er niet aan denken dat er hier iets met je gebeurt. Ik herken goed wat hij zegt en ben daar inmiddels aan gewend. Mijn referentiekader is aardig opgerekt na het rennen van bijna 80 bergen.

De cola smaakt als nectar van de goden en binnen minuten is alle cola geabsorbeerd door mijn getergde lichaam. We eten snel een hapje in Killin om dan onze weg te vervolgen naar het Four Seasons hotel in St fillans dat op het uiteinde van een meer ligt. Marcel opteert voor een whisky en hij trakteert. De dame die het hotel bestiert vindt het prachtig en bedient ons in de bar met uitzicht op het meer. Een immens raam waardoor je bijna het gevoel hebt buiten te zitten. We beamen beide dat dit onze woonkamer mag zijn. Wij zijn verkocht.

Met zeven Munro’s in de zak geniet ik met de stinkende pootjes omhoog. Het gemiddelde gaat omhoog sinds Marcel en Erik me bezoeken. Eerst liep ik 1 berg op 1 dag, nu loop ik 2 op 1. Morgen gaan we de laatste berg van dit gebied doen die ik vabdaag wegens tijdgebrek liet liggen.