6 juni. Dag 67.
Munro 70. Schiehallion (1.083m),

Een gekke dag. Onze camper van Go Indie Go noet terug naar de verhuurder omdat de APK verloopt. Dat is niet zo netjes en dat weten ze zelf ook wel. We moeten de reis onderbreken, anderhalf uur rijden en dezelfde weg weer terug met een huurauto. Aldus gaan we goedgemutst op pad.

Het verhuurbedrijf maakt er een potje van. Een deel van het geld is gerestitueerd en daarmee hebben ze op kantoor de boeking verwijderd. Aldus staat Marcel niet meer in het systeem en moet locatiemanager Andrea, een sympathieke Italiaan, alle gegevens van Marcel hebben om bij zijn eigen kantoor de boeking terug te vinden. We hadden weg kunnen blijven en de camper was in eerste instantie spoorloos geweest. We lachen er maar om en scheuren met een zwarte Chinese bolide dezelfde weg terug.

Via een smalle weg rijden we van Pitlochry langs loch Tummel naar de voet van Schiehallion, een Munro (1.083 m) bij Kinloch Rannoch in Perthshire, ten zuiden van de rivier de Tummel. De berg bestaat hoofdzakelijk uit kwartsiet. Deze Munro is in 1774 door Neville Maskeline gebruikt in een experiment om de aarde te wegen. Charles Hutton berekende op basis van zijn afmetingen van de berg het volume van de berg. Samen berekenden ze de dichtheid van de aarde. Afijn, een berg met een verhaal. Wij gaan hem enkel einde middag even beklimmen.

Marcel zet de pas erin en bezigt de memorabele en eloquente zinsnede ‘frivole lichtvoetigheid’ om te refereren aan hoe wij deze berg er doorheen duwen. We rammelen in korte tijd naar de top van deze prachtige berg. Het boekje meldt – niet voor niets – dat mensen het lang vinden duren voor ze uiteindelijk via de topgraat de daadwerkelijke top bereiken. En inderdaad is dit er een van voortop na voortop na voortop. We balanceren behendig door steenvelden en staan binnen twee uur op de kam die bestaat uit steenlagen die als verticale platen de bodem vormen en in lijnen over de top trekken. Soms zoek je woorden om te zeggen wat je wilt zeggen. Ik hoop dat ik een beeld heb geschetst.

De top is heerlijk. We zijn door een zadel gekomen waarin zich steeds wolken verzamelen en slierten die lijken losgetrokken waaien ons als pluizige suikerspinnen in de bek. Elke berg heeft een verhaal of een thema, vandaag is het frivole lichtvoetige wolkslierten die ons om de oren wapperen. Op de top een roodharige dame die zich heeft afgezonderd en van de stilte geniet. Ze is niet van de begroeting en we laten haar. Mooi hoe eigenzinnige mensen hier alleen door de bergen dwalen en gun ding doen. Interessante kwestie: Wie gaat er wel eens lang alleen op pad en waarom wel, of niet?

We dribbelen naar beneden en halen op driekwart een oudere dame met een lange houten pelgrimsstok in. Ze is zeker in de 80. Ik vraag of het gaat en ze antwoordt met hese stem: “Well I must say I am getting a bit tired!’ We knikken instemmend en hopen hier op die leeftijd ook zo te lopen. Ze vertrokken vanochtend vroeg toen de koude wolken als gevolg van inversie nog in het dal lagen en ze is dus al een hele dag in touw. Wij roffelen de berg er in ongeveer drie uurtjes doorheen.

In Pitlochry eten we een hapje maar dan voelen ook wij ons 82 en druipen af. We hebben een riante kamer in de Ballachullin cottages, zeg maar een formule I hotel voor Schotse weggebruikers. Het voldoet uitstekend na een dag van Camper heen – auto terug en het beklimmen van de tepel van de maagd alias Schiehallion.